czas zniw_1 issuu pelna

– Proś swego pana o przebaczenie, XX-59-40.
– Będziesz musiał uderzyć mnie znacznie mocniej.
Zamachnął się. Ale zanim uderzył, Naczelnik zablokował mu
rękę.
– Rozprawię się z nią na osobności – powiedział. – Karanie
jej nie należy do twoich obowiązków. Obudź Nadzorcę i zróbcie
porządek z tym zgiełkiem. Nie pozwolę zakłócić dnia tym, co się
stało.
Patrzyli na siebie. Suhail odburknął coś, obrócił się i wyszedł.
Naczelnik patrzył za nim. Po chwili wziął mnie za ramię i zaprowadził
do swojej komnaty.
W środku było tak samo jak zawsze: zasłony zaciągnięte, ogień
w palenisku, z gramofonu dobiegał Mr. Sandman. Łóżko wyglądało
tak ciepło. Chciałam się położyć, ale musiałam ustać jakoś na własnych
nogach. Naczelnik zamknął drzwi na klucz i usiadł w swoim
fotelu. Czekałam, ledwo stojąc, na cios.
– Podejdź tu.
Nie miałam wyjścia. Naczelnik popatrzył na mnie, unosząc głowę;
znajdował się tak blisko – nawet siedząc, był prawie mojego
wzrostu. Oczy miał ciemne i wyraźne, żółtozielone.
– Czy ty pragniesz śmierci, Paige?
Nie odpowiedziałam.
– Nie dbam o to, co o mnie myślisz, ale w tym mieście musisz
przestrzegać pewnych reguł. Jedną nich jest godzina policyjna.
Wciąż milczałam. Nie dam mu tej satysfakcji, nie przestraszy
mnie.
– Ten czerwony – powiedział. – Jak on wyglądał?
– Ciemny blondyn. Około dwudziestu lat – powiedziałam
szorstkim głosem. – Był jeszcze drugi, bardzo do niego podobny,
16. I dziewczyna, Kathryn.
Mówiąc to, poczułam zimne spazmy w brzuchu. Czułam się jak
przestępca, donosząc Refaicie. Wtedy przypomniałam sobie twarz
Liss, jej rozpacz, i już nie miałam wątpliwości.
236