czas zniw_1 issuu pelna

Wypiłam. Pragnienie nie pozwoliło mi odmówić. Wziął ode
mnie naczynie i schował. Woda rozjaśniła mi umysł.
Podłoże, obok którego staliśmy, było zamarznięte jak w środku
zimy. Zacisnęłam szczęki, usiłując powstrzymać szczękanie zębów.
Duch odpowiedzialny za zimny punkt unosił się w pobliżu. Kiedy
się do nas nie zbliżał, Naczelnik przykucnął na skraju lodu, wyjął
nóż i przystawił go do swojej ręki. Cofnęłam się.
– Co ty robisz?
– Otwieram drzwi.
Przeciął swój nadgarstek. Trzy krople ektoplazmy spadły na lód.
Zimny punkt pękł w połowie i powietrze zbielało. Wokół mnie
zgromadziły się cienie. Głosy. „Śniąca, śniąca”. Zatkałam uszy, ale
wciąż je słyszałam. „Śniąca, nie idź tam. Zawracaj”. Podniosłam
wzrok i znowu otoczyła mnie ciemność.
– Paige?
– Co się stało? – Moja głowa była lekka i obolała.
– Otworzyłem zimny punkt.
– Krwią?
– Tak.
Jego nadgarstek przestał krwawić. Czerwień w dalszym ciągu
utrzymywała się w jego oczach – moja aura wciąż leczyła jego rany.
– A więc potrafisz „otwierać” zimny punkt? – upewniłam się.
– Ja tak, ty nie.
– Ponieważ zimne punkty prowadzą w zaświaty. – Zamilkłam
na chwilę. – Potrafisz ich użyć, żeby dotrzeć do Międzyświata?
– Owszem. Tak się tu dostaliśmy. Wyobraź sobie dwie zasłony
pomiędzy zaświatami i waszym światem, światem żywych. Pomiędzy
tymi dwiema zasłonami znajduje się Międzyświat, stan pomiędzy
życiem i śmiercią. Kiedy rabdomanci znajdują zimny punkt,
odkrywają sposób, jak poruszać się pomiędzy zasłonami. Odnajdują
drogę do mojego domu, do królestwa Refaitów.
– Czy ludzie mogą tam wejść?
– Spróbuj.
247