czas zniw_1 issuu pelna

− Nie, nie Paige. Nie waż się nawet tak myśleć. Żadne z nas nie
jest dziwakiem. Jesteś cudem. Skoczkiem. – Wzięła mój szkicownik.
– Jaxon zerknie na to, kiedy będzie miał chwilę. Spodoba mu
się. Nocujesz dzisiaj u ojca? Chyba miałaś odwiedzać go w piątki?
− Muszę popracować. Didion myśli, że znalazł Williama Terrissa.
− O szlag. Nie mów nic więcej. Hej, wiesz, co opowiadają o syndykacie?
Że jak już raz w to wejdziesz, to nie ma odwrotu. Nadal
ci to odpowiada?
− Jak nigdy dotąd.
Eliza się uśmiechnęła. To był dziwny uśmiech, pełen tęsknoty.
− Okej – powiedziała. – Będę na górze, muszę uspokoić Pietera.
– Wyszła z pokoju, pobrzękując bransoletkami. Zaczęłam cieniować
okręgi, coraz bardziej je zaciemniając.
Po kilku godzinach, kiedy wciąż jeszcze pracowałam, Jax zszedł
z drugiego piętra. Słońce zaczęło zachodzić. Miałam zamiar
wkrótce wyjść i spotkać się z Didionem, ale chciałam przerzucić
swój szkic na komputer. Jax wyglądał na rozgorączkowanego.
− Jax?
− Nieczytelny – powiedział, łapiąc oddech. – O, moja śliczna,
śliczna Paige. Nasz drogi pan Sáenz jest nieczytelnym.