czas zniw_1 issuu pelna

– Nie mam pojęcia.
– Musiałeś widzieć przynajmniej jednego z nich.
– Nie widziałem wiele. W lesie było ciemno. Wyglądał jak człowiek,
miał głowę, ręce i nogi, ale poruszał się jak zwierzę. Śmierdział
jak szambo. I brzmiał jak szambo.
– Jak można brzmieć jak szambo?
– Jak owady, 40. Bzzzz.
Szerszeń.
– A co z aurą? – naciskałam. – Miał aurę?
– Nie widziałem. Sprawiał, że zaświaty się zapadają – powiedział
– jakby dookoła jego sennego krajobrazu powstała czarna
dziura.
Chyba nie chciałabym spotkać tego czegoś. Spojrzałam w dół
na miasto.
– Zabiłeś to?
– Próbowałem. – Kiedy zobaczył moją twarz, strzepnął popiół
ze skręta. – Rozstawili nas w gromadach, wszyscy różowi. Dwie
grupy. Dwóch czerwonych poszło z nami, 30 i 25. Każdemu z nas
dali nóż i kazali namierzyć szerszenie wszelkimi możliwymi sposobami.
30 wyraźnie powiedział, że noże są tylko po to, żebyśmy
się lepiej poczuli. Najlepszym sposobem na namierzenie szerszeni
było użycie zaświatów. Jeden z różowych był rabdomantą, więc
przygotowaliśmy dużo gałązek. 30 dał nam butelkę krwi z jakiegoś
człowieka, któremu odgryziono rękę, w ten sposób użyliśmy go
jako poszukującego. Posmarowaliśmy gałązki krwią i rabdomanta
zaczął nimi rzucać. Wskazywały na zachód. Rzucaliśmy więcej
i zmienialiśmy kierunki. Oczywiście szerszeń też się przemieszczał,
więc nigdzie nie doszliśmy. 21 zaproponował, żebyśmy go sprowadzili.
Zapaliliśmy ognisko i zrobiliśmy seans, przywołując duchy
z lasu.
– Dużo ich tam jest?
– Tak. Jeśli wierzyć czerwonym, wszyscy ci idioci, którzy próbowali
uciec przez pole minowe.
183