czas zniw_1 issuu pelna

− Paige. Paige.
Nagły blask sprawił, że rozbolały mnie oczy.
− Nic jej nie jest – powiedział Nick. – Wynosimy się stąd. Nadine,
zbierz ich wszystkich.
− Naczelniku – wyszeptałam.
Moją rękę uścisnęła wielka dłoń w rękawiczce i wiedziałam, że
jest przy mnie. Otworzyłam oczy. Słyszałam strzały i bicie jego
serca.
Naczelnik podniósł właz: ciężkie drzwi, przykryte betonem,
zakrywające wąskie schody. Pusta kłódka brzdęknęła. Naczelnik
podniósł mnie, a ja oplotłam rękami jego szyję. Ludzie zbiegali po
schodach, wciąż strzelając do NDK. Tjäder podniosła broń martwego
Strażnika i jej kula trafiła Cyryla w szyję. Padł martwy. Zdążyłam
po raz ostatni spojrzeć na miasto – błysk na niebie, światło
w ciemności – zanim Naczelnik podążył za ocalonymi. Jego ciepły,
pewny uścisk był jedyną rzeczą, na której mogłam się skupić. Świadomość
powracała mi bolesnymi szarpnięciami.
W tunelu było zimno. Czułam to: zatęchły odór rzadko używanego
pomieszczenia. Strzały ponad nami zamazywały się w bezsensowną
kakofonię, niczym szczekanie psów. Zacisnęłam palce
na ramieniu Naczelnika. Potrzebowałam adrenaliny lub amarantu.
Tunel nie był duży, porównywalny z tunelem metra, długi i szeroki
mógł pomieścić przynajmniej stu ludzi. Poczułam środek dezynfekujący,
a daleko pod ścianą dostrzegłam poskładane w stertę
nosze. Musieli na nich przewozić do ośrodka dla internowanych,
albo przynajmniej na ulicę, jasnowidzów pod wpływem fluxu. Ale
byłam pewna, że coś usłyszałam: drgający szum elektryczności.
Naczelnik skierował latarkę w głąb tunelu. Chwilę później pojawiły
się światła. Przymrużyłam oczy.
Prąd.
Pociąg był typowym metrem, zaprojektowanym do przewożenia
niewielu pasażerów. Na jego tylnej części widniał napis: „ZAU-
TOMATYZOWANY SYSTEM TRANSPORTU SAJONU”.
493