czas zniw_1 issuu pelna

– Byłaś wczoraj na przemówieniu, siostrzyczko. – Przez jej głos
przebijał się warkot. – Musisz być bardzo głodna.
– Jadłam wczoraj rano – powiedziałam. Nie byłam pewna,
czy mam się śmiać, kiedy ta drobna dziewczyna nazwała mnie
siostrzyczką.
– To flux, wierz mi. Wyprał ci mózg. – Rozglądnęła się po pomieszczeniu.
– Szybko. Chodź ze mną.
– Dokąd?
– Mam dziuplę. Możemy tam spokojnie porozmawiać.
Nie miałam ochoty podążać za nieznajomą, ale musiałam
z kimś pogadać, więc poszłam.
Zdawała się znać tu wszystkich. Witała się z różnymi ludźmi,
co chwilę na mnie zerkając. Jej ubrania były w nieco lepszym stanie
niż strój innych cyrkowców: miała na sobie cienką koszulę z rozszerzanymi
rękawami i przykrótkie spodnie. Musiało jej być bardzo
zimno. Odsunęła poszarpaną zasłonę.
– Szybko – powiedziała. – Żeby nas nie widzieli.
Za zasłoną było ciemno, jedynie naftowy palnik dawał pobłysk
światła. Usiadłam. Sterta poplamionych prześcieradeł i poduszka
tworzyły prymitywne łóżko.
– Zawsze przyjmujesz zbłąkanych?
– Czasami. Wiem, jak to jest na początku. – Usiadła przy piecu.
– Witaj w Rodzinie.
– Jestem częścią rodziny?
– Teraz tak, siostro. Nie jest to żadna sekta, nie myśl sobie. To
rodzina stworzona dla ochrony. – Palcami zaczęła robić coś przy
palniku. – Domyślam się, że należałaś do syndykatu.
– Możliwe.
– Ja nie. Centrala nie potrzebowała takich jak ja. – Ulotny
uśmiech pojawił się na jej ustach. – Przybyłam tutaj podczas ostatnich
Żniw.
– Czyli jak dawno temu?
85