czas zniw_1 issuu pelna

abyśmy mogli wyjechać z cytadeli. Po miesiącach czekania w końcu
pozwolono nam odwiedzić dawną przyjaciółkę ojca, Giselle.
Mieszkała na wzgórzu obsianym kukurydzą, w różowym domu
z dachem wystającym przed okna. Okolica przypominała mi Irlandię:
bezkresne, piękne krajobrazy, dzika i nieposkromiona przyroda,
wszystko to, co Sajon zniszczył. O wschodzie słońca, kiedy
ojciec nie widział, wspinałam się na dach i kucałam przy wysokim
ceglanym kominie. Patrzyłam na wzgórza, na drzewa piętrzące się
aż pod niebo i rozmyślałam o kuzynie Finnie i innych znajomych
z Irlandii. Za dziadkami tęskniłam tak bardzo, że aż bolało. Nigdy
nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego z nami nie przyjechali.
Pragnęłam zobaczyć wodę. Morze, cudowne morze, lśniącą
drogę, która prowadziła do wolnych krajów. To za morzem Irlandia
czekała, aż powrócę do domu – z powrotem do popielatych
łąk, do drzew podzielonych rebeliancką piosenką. Ojciec obiecał,
że je zobaczę, ale był zbyt zajęty Giselle. Zawsze rozmawiali do
późna w nocy.
Byłam zbyt mała, aby zrozumieć, jaka ta wioska była naprawdę.
Jasnowidzom groziło niebezpieczeństwo w cytadeli, ale nie mogli
uciec do tej idylli na wsi. Z dala od Archonu ślepcy w małych
miasteczkach byli nerwowi. Podejrzenia o odmienność zawładnęły
tymi zżytymi społecznościami, mieszkańcy przyzwyczaili się obserwować
jeden drugiego, wypatrywać kryształowej kuli lub kamienia
wróżebnego, gotowi zadzwonić do najbliższej placówki Sajonu
albo po prostu samemu wymierzyć sprawiedliwość. Prawdziwy jasnowidz
nie wytrzymałby tam ani dnia. A nawet jeśli, to nie było
tam pracy. Potrzebowano rąk do pracy w polu, ale nie aż tylu –
większość prac rolniczych wykonywały maszyny. Tylko w cytadeli
jasnowidze byli w stanie zarobić przyzwoite pieniądze.
Nie lubiłam odchodzić daleko od domu bez ojca. Ludzie zbyt
wiele mówili, interesowali się, a Giselle była dokładnie taka jak
oni. Poza tym była poważną, szczupłą kobietą i miała surowy wyraz
twarzy, na każdym palcu pierścionek, a na jej ramionach i szyi
156