czas zniw_1 issuu pelna

W końcu.
Zerwałam się na równe nogi, narzuciłam kurtkę na koszulę
i trzęsącymi dłońmi założyłam buty i rękawiczki. Właśnie to trenowałam
z Nickiem: błyskawiczną ucieczkę. Mogłabym spróbować
dobiec do stacji, choć zapewne okazałoby się to ponad moje siły.
Gdyby mi się udało, musiałabym znaleźć i zatrzymać taksówkę,
aby dotrzeć do Sekcji Czwartej. Nielegalne taksówki brały każdego
za kilka funtów, nieważne, czy był to ścigany jasnowidz.
Zarzuciłam plecak na ramię, wcisnęłam pistolet w kieszeń kurtki
i otworzyłam drzwi balkonowe. Wiatr zamknął je, kiedy spałam.
Deszcz smagał moje ubrania. Przeszłam przez balkon, wspięłam
się na kuchenny parapet, chwyciłam krawędź dachu i za jednym
silnym podciągnięciem znalazłam się na górze. Zanim dotarli do
mieszkania, zaczęłam biec.
Nagle drzwi apartamentu wyleciały z hukiem. Chwilę później
rozległ się wystrzał z broni palnej. Musiałam biec dalej, nie mogłam
zawrócić. Oni nigdy nie zabijali ślepców bez powodu, a zwłaszcza
pracowników Sajonu. To najprawdopodobniej był zwykły środek
uspokajający, aby uciszyć ojca na czas mojego zatrzymania. Będą
potrzebowali czegoś o wiele mocniejszego, aby mnie powalić.
Okolica była cicha i spokojna. Wyjrzałam zza skraju dachu, aby
sprawdzić, co się dzieje na dole. Ani śladu strażnika, pewno znów
był na obchodzie. Na parkingu stał radiowóz, furgonetka z przyciemnianymi
szybami i błyszczącymi białymi reflektorami. Gdyby
przyjrzeć się dokładniej, na tylnych drzwiach można by zauważyć
symbol Sajonu.
Przekroczyłam wąską lukę i wspięłam się na gzyms. Niebezpiecznie
śliski. Moje buty i rękawiczki miały dobrą przyczepność,
ale musiałam bardzo uważać. Plecami przylgnęłam do ściany i powoli
przesuwałam się w kierunku drabiny ewakuacyjnej. Deszcz
okleił mi twarz włosami. Wspięłam się piętro wyżej, na balkon
z kutego żelaza. Siłą otworzyłam małe okno i przemknęłam przez
puste mieszkanie, w dół przez trzy piętra schodów, w kierunku
44