czas zniw_1 issuu pelna

Nie miałam wyboru. Przygwożdżona do ziemi, użyłam swojego
ducha.
Tego się nie spodziewał. Nie koncentrował się na mojej aurze.
Uderzenie w senny krajobraz powaliło go na ziemię. Usłyszałam
brzęk jego laski. Udało mi się wstać. Moja twarz pulsowała, żebra
parzyły, a z moim prawym okiem coś było nie tak. Oparłam się
o kolana, wciągając powietrze nosem. Nie spodziewałam się, że Jax
potrafi być aż tak brutalny.
Usłyszałam wrzask. W pobliżu jednej z fontann Nadine zrezygnowała
z walki duchami i przygwoździła Amelię do ziemi. Wyjęłam
strzykawkę z kurtki, odbezpieczyłam ją zakrwawionymi palcami
i wbiłam igłę prosto w nadgarstek. Po kilku sekundach ból
zelżał. Wciąż miałam problemy ze wzrokiem, ale aż tak bardzo mi
to nie przeszkadzało. Nadal dobrze widziałam na lewe oko.
Zauważyłam na klatce czerwony punkt celownika. W budynkach
na pewno byli snajperzy.
Musiał istnieć jakiś sposób ucieczki.
Z odnowioną siłą pobiegłam w kierunku fontanny, gdzie Amelia
bezskutecznie zadawała ciosy. Kibicowałam Nadine, ale nie mogłam
pozwolić na kolejną ludzką śmierć. Złapałam ją wpół, wrzucając
wprost do fontanny. Woda przybrała czerwony kolor, wraz ze zmianą
świateł bezpieczeństwa. Nadine wynurzyła się tuż po mnie. Zęby
miała zaciśnięte, a mięśnie na szyi napięte. Cofnęłam się.
− Zdejmij maskę, suko – krzyknęła do mnie.
Wymierzyłam w nią bronią z fluxem.
Zaczęła krążyć wokół mnie. Rozpięła płaszcz i wyjęła nóż. Zawsze
wolała używać broni niż duchów.
W całym ciele, aż po koniuszki palców, czułam bicie swego
serca.
Nadine rzadko pudłowała, posługując się nożem, a moja kamizelka
zapewniała tylko częściową ochronę: gdyby dźgnęła
mnie powyżej tułowia, byłabym trupem. I wtedy pojawił się David.
W chwili, kiedy Nadine zamierzała rzucić ostrzem, powalił ją
341