czas zniw_1 issuu pelna

w których żaden z duchów nie powinien przebywać. Oszalał. Nie.
To ja doprowadziłam go do szaleństwa.
Zacisnęłam szczęki. Nie mogłam go tak po prostu zostawić –
nawet Podstrażnik nie zasłużył na taki los. Położyłam swoje zimne
dłonie na jego ramionach i zebrałam siły, aby go dobić. Jęknął
i szepnął:
– Zabij mnie.
Musiałam to zrobić, byłam mu to winna.
Ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam go zabić.
Kiedy pociąg wjechał na stację I-5C, czekałam przy drzwiach.
Jeśli następni pasażerowie znaleźliby ciała, nie zdołaliby mnie złapać.
Byłam już ponad nimi, na ulicy. Naciągnęłam czapkę, aby
ukryć twarz.