czas zniw_1 issuu pelna

się w lewą stronę i pchnęłam prawą rękę w tym samym kierunku,
odcinając jego dłoń od swojego gardła. Czułam jego siłę, ale mnie
puścił. Łokciem uderzyłam go w policzek – takim ruchem powaliłam
złodzieja prosto na ziemię. Pozwalał mi wygrać.
– Wspaniale. – Naczelnik zrobił krok do tyłu. – Nieliczni ludzie
przychodzą tutaj przygotowani, aby wstąpić do batalionu karnego.
Wyprzedzasz ich, ale z Emmitami nie pójdzie ci tak łatwo. Twoim
najważniejszym atutem jest umiejętność oddziaływania na zaświaty.
Dostrzegłam srebrny błysk. W dłoni trzymał nóż. Napięłam
mięśnie.
– Z tego, co zauważyłem, twój dar jest aktywowany przez niebezpieczeństwo.
– Zbliżył ostrze do mojej klatki piersiowej. – Zademonstruj.
Serce mi łomotało.
– Nie wiem jak.
– Czyżby?
Jednym ruchem przyłożył mi ostrze do gardła. Poczułam przypływ
adrenaliny. Naczelnik pochylił się nade mną.
– To ostrze było używane do upuszczania ludzkiej krwi – powiedział
miękkim głosem. – Krwi takiej jak twojego przyjaciela
Sebastiana.
Zadrżałam.
– Domaga się jej więcej. – Zsunął ostrze po mojej szyi. – Nigdy
wcześniej nie zaznało smaku krwi śniącego.
– Nie boję się ciebie. – Drżenie mego głosu zdradzało kłamstwo.
– Nie dotykaj mnie.
Nie posłuchał. Przesunął ostrze do mojego gardła, następnie
do brody, aż w końcu dotknął nim moich ust. Szarpnęłam pięść do
góry, odpychając jego rękę. Upuścił nóż, chwycił mnie jedną ręką
za nadgarstki i przycisnął je do betonu. Dysponował niesamowitą
siłą: nie byłam w stanie drgnąć.
– Zastanawiam się – nożem uniósł moją brodę – gdybym poderżnął
ci gardło, jak długo byś umierała?
165