czas zniw_1 issuu pelna

– To instynkt. – Odwróciłam wzrok. – Gorączka nie ustąpi bez
podania leku.
W pewnym sensie kłamałam. Mój dar był instynktowny, ale nie
zamierzałam mu powiedzieć, że zostałam wychowana i wyszkolona
przez mim-lorda, który podłączał mi respirator.
– Ten poltergeist – zaczął. – Zostawił blizny?
Zdjęłam jedną rękawicę i wyciągnęłam lewą rękę. Spojrzał na
znamiona. Pozwoliłam mu. Nietypowym było dla rozwijającego
się jasnowidza zostać tak gwałtownie wystawionym na zaświaty.
– Wydaje mi się, że było już we mnie jakieś pęknięcie, coś, co
pozwoliło zaświatom we mnie wejść – powiedziałam. – Poltergeist
po prostu… mnie rozerwał.
– Tak to postrzegasz? – zapytał. – Że zaświaty cię atakują?
– A jak ty to postrzegasz?
– Nieważne, co myślę. Ale wielu jasnowidzów widzi siebie atakujących
zaświaty, nie na odwrót. Postrzegają to jako przeszkadzanie
umarłym. – Nie czekał, aż mu odpowiem. – Widziałem to już
wcześniej. Dzieci są wrażliwe na nagłe zmiany w swoim jasnowidztwie.
Jeżeli są wystawione na zaświaty, zanim ich aura rozwinie się
prawidłowo, może się stać niestabilna.
Zabrałam rękę.
– Ja nie jestem niestabilna.
– Ale twój dar jest.
Nie mogłam się z nim kłócić. Zabiłam już ludzi moim duchem.
Jeżeli to nie było niestabilne, to nie wiem, co mogłoby być.
– W moje rany wdała się pewnego rodzaju martwica – powiedział
Naczelnik. – To rzecz, która dotyczy tylko Refaitów. Ludzkie
ciało byłoby w stanie ją zwalczyć. – Czekałam, aż przejdzie do
sedna. – Martwica Refaitów może zostać pokonana przez ludzką
krew. Pod warunkiem, że ludzki krwiobieg nie jest upośledzony,
człowiek może przeżyć ugryzienie. – Wskazał na mój nadgarstek. –
Jakieś pół litra krwi ocaliłoby mi życie.
Ścisnęło mnie w gardle.
200