czas zniw_1 issuu pelna

Byłam w łóżku Naczelnika. Ale właściwie dlaczego?
Myśli kłębiły mi się w głowie. Nie mogłam sobie przypomnieć,
co się stało, zanim tu wylądowałam. Czułam się tak jak wtedy, kiedy
Jaxon pozwolił mi spróbować prawdziwego wina. Zerknęłam
na rękę – rama unieruchamiała mój nadgarstek. Chciałam wstać,
wyjść z tego łóżka, ale było mi zbyt ciepło i nie dałam rady się
się poruszyć. „Środek uspokajający”, pomyślałam. Było dobrze.
Wszystko było dobrze.
Kiedy ponownie otworzyłam oczy, byłam już bardziej czujna.
Usłyszałam znajomy głos. Naczelnik powrócił – i miał towarzystwo.
Zbliżyłam się do zasłon i uchyliłam je.
W palenisku płonął ogień. Naczelnik stał do mnie plecami, rozmawiał
w obcym języku. Słowa miały niskie brzmienie, rozbrzmiewały
w korytarzu jak muzyka. Dostrzegłam Terebell Sheratan.
W jednej dłoni trzymała kielich. Zaczęła iść w kierunku łóżka –
w moim kierunku. Naczelnik potrząsnął głową.
Co to jest za język?
Wsłuchałam się w najbliższe duchy, te, które kiedyś tu mieszkały.
Niemalże tańczyły w rytm rozmowy Naczelnika z Terebell.
Dokładnie to samo działo się, kiedy Nadine grała na pianinie albo
kiedy jakiś julker śpiewał balladę na ulicach. Julkerzy, poligloci, mówiąc
poprawnie, potrafili się komunikować w języku znanym tylko
duchom, ale Naczelnik i Terebell nie byli julkerami. Żadne z nich
nie miało aury poligloty.
Zbliżyli się głowami i coś sprawdzali. Kiedy przyjrzałam się dokładniej,
zamarłam.
Mój telefon.
Terebell obracała go w dłoni, kciukiem dotykając przycisków.
Bateria już dawno się wyczerpała.
Skoro mieli mój telefon i plecak, musieli mieć też i ulotkę. Próbowali
sprawdzić, czyje numery mam zapisane? Musieli podejrzewać,
ze znałam autora ulotki. Jeśli znaleźli numer Jaxona, mogliby
278