czas zniw_1 issuu pelna

22
Potrójny głupiec
Czas stał się dla mnie serią momentów przeplatanych
pustymi plamami. Raz pojawiały się światła, raz głosy.
Miałam poczucie, że przez chwilę znajdowałam się
w samochodzie, czułam kołyszący, jednostajny ruch.
Uświadomiłam sobie, że ktoś rozcina mi koszulę. Chciałam
odepchnąć te nachalne ręce, ale moje ciało się buntowało. Zostałam
odurzona. Kolejne, co pamiętam, to że zostałam umieszczona
w łóżku Naczelnika, odchylona na lewą stronę. Moje włosy były
mokre. Miałam wrażenie, że połamana jest każda część mojego
ciała.
− Paige?
Czyjś głos dobiegał jakby spod wody. Wydałam z siebie słaby
dźwięk: pół szloch, pół klekot. Paliło mnie w klatce piersiowej.
I w ręce. Nick. Wyciągnęłam dłonie na oślep.
− Michael, szybko. – Ktoś mnie złapał. – Trzymaj się, Paige.
350