czas zniw_1 issuu pelna

– Nashira spytała, kim jestem – powiedział. – Odparłem, że
papilarnikiem, ale było jasne, że niczego nie wyczytam z jej dłoni.
Kazała wprowadzić do pokoju ślepca, dziewczynę, i przywiązać ją
do krzesła. Przypomniałem sobie Seba i zapytałem, czy pozwoli
mi użyć wody do wróżenia.
– Jesteś hydromantą?
– Nie, ale nie chcę, żeby wiedziała, kim jestem. To była pierwsza myśl,
która przyszła mi do głowy. – Potarł ręką czoło. – Napełniła wodą złotą
misę i kazała mi poszukać osoby o nazwisku Antoinette Carter.
Zmarszczyłam brwi. Na początku lat czterdziestych Antoinette
Carter była sławna w Irlandii. Pamiętałam ją jako szczupłą kobietę
w średnim wieku, równie kruchą i delikatną, jak enigmatyczną.
Prowadziła program telewizyjny Prawdy Toni, który nadawali
w czwartkowe wieczory. Dotykała ludzkich dłoni i twierdziła, że
widzi ich przyszłość, mówiła głębokim, spokojnym głosem. Program
został zdjęty z anteny po Najeździe w 2046, kiedy Sajon zajął
Irlandię, i Carter musiała się ukrywać. Wciąż wydawała nielegalną
broszurę, Skąpy Jack, piętnującą okrucieństwa Sajonu.
Z nieznanych nam powodów Jaxon poprosił ulicznego artystę
Leona – eksperta w wysyłaniu wiadomości poza Sajon – aby nawiązał
z nią kontakt. Nigdy się nie dowiedziałam, co z tego wyszło.
Leon był dobrym fałszerzem, ale obejście systemów bezpieczeństwa
Sajonu musiało mu zająć dużo czasu.
– Ona jest zbiegiem – powiedziałam. – Kiedyś mieszkała
w Irlandii.
– Cóż, nie ma jej teraz w Irlandii.
– Co zobaczyłeś? – Nie podobał mi się jego wyraz twarzy. – Co
jej powiedziałeś?
– Nie będziesz zadowolona. – Kiedy zobaczył moją minę, wziął
głęboki oddech. – Powiedziałem, że zobaczyłem zegary słoneczne.
Przypomniałem sobie, że Carl je wywróżył, i pomyślałem, że będę
wiarygodny, jeżeli powtórzę to, co powiedział.
224