czas zniw_1 issuu pelna

− Nie wiem, jaki jeszcze może to mieć na nas wpływ – powiedział.
– Możesz być w stanie czerpać ze mnie moc.
− Nie chcę twojej mocy. Pozbądź się tego. Zerwij go.
− Potrzeba czegoś więcej niż tylko słów, aby zerwać więzi wytworzone
przez zaświaty.
− Wiesz, jak mnie tym wezwać. – Mój głos zadrżał. – Musisz
wiedzieć też, jak się tego pozbyć.
− Ten sznur jest zagadką, Paige. Nie mam pojęcia.
− Zrobiłeś to celowo. – Odsunęłam się od niego, przepełniona
obrzydzeniem. – Ocaliłeś mi życie, żeby stworzyć ten sznur, tak?
− W jaki możliwy sposób mógłbym stworzyć coś takiego, nie
mając pojęcia, czy kiedykolwiek w zamian ty ocalisz mnie? Nienawidzisz
Refaitów. Dlaczego miałabyś chronić jednego z nich?
Dobre pytanie.
− Nie możesz winić mnie za moją paranoję – powiedziałam.
Osunęłam się, opierając głowę w rękach. Znowu do mnie podszedł
i usiadł obok. Wiedział, że nie powinien mnie dotykać.
− Paige – powiedział – nie boisz się mnie. Rozumiem, że mnie
nienawidzisz, ale się mnie nie boisz. A mimo wszystko boisz się
sznura.
− Jesteś Refaitą.
− A ty mnie za to osądzasz. Za to, że jestem zaręczony z Nashirą.
− Ona jest krwiożercza i zła. A ty ją wybrałeś.
− Czyżby?
− W takim razie zgodziłeś się.
− Członkowie rodziny Sargas sami wybierają sobie partnera.
Pozostali z nas nie mają takiego przywileju. – Jego głos przypominał
teraz delikatne warczenie. – Skoro musisz to wiedzieć, ja nią
gardzę. Każdy jej oddech jest dla mnie odrażający.
Popatrzyłam na niego badawczo, przyglądając się jego twarzy.
Jego czoło pociemniało, jakby czegoś żałował. Zauważył mój
wzrok i nie popatrzył mi w oczy.
− Rozumiem – powiedziałam.
357