czas zniw_1 issuu pelna

– Nie potrafisz widzieć duchów – zauważył. – Tutaj nie będzie
to działało na twoją korzyść. Chyba że masz jakiś inny dar. Być
może silniejszy szósty zmysł.
Nie odpowiedziałam. Zawsze marzyłam, aby być chociaż półwidzącą,
ale niestety pozostałam niewidząca. Nie byłam w stanie
dostrzec światełek w zaświatach, mogłam je tylko czuć. Jaxon nigdy
nie uważał tego za słabość.
– Masz jakieś pytania? – Jego bezlitosny wzrok mierzył moją
twarz centymetr po centymetrze.
– Gdzie będę spała?
– Każę przygotować dla ciebie pokój. Na razie będziesz spać
tutaj. – Wskazał na tapczan. – Coś jeszcze?
– Nie.
– Jutro mnie nie będzie. Podczas mojej nieobecności możesz
się zaznajomić z miastem. O świcie masz być tu z powrotem, natychmiast
kiedy usłyszysz syreny. Jeśli będziesz czegokolwiek dotykać,
kraść lub wtrącać się w nieswoje sprawy, natychmiast się o tym
dowiem.
– Tak, proszę pana.
Wymknęło mi się.
– Weź to. – Wyjął kapsułkę. – Kolejną weźmiesz jutro wieczorem,
razem z innymi.
Nie wzięłam. Nie patrząc na mnie, Arcturus nalał wody z karafki.
Podał mi szklankę i kapsułkę. Zwilżyłam usta.
– A jeśli jej nie wezmę?
Nastała długa cisza.
– To był rozkaz – powiedział. – Nie prośba.
Serce zaczęło mi szybciej bić. Przekręciłam ją w palcach. Miała
oliwkowy kolor z szarym zabarwieniem. Połknęłam. Gorzka.
Wziął ode mnie szklankę.
– Jeszcze jedno. – Arcturus chwycił mnie za tył głowy wolną
ręką. Zimny dreszcz przeszył mi ciało. – Masz zwracać się do mnie
tylko oficjalnie: Naczelniku. Zrozumiałaś?
75