czas zniw_1 issuu pelna

punktu. Pyłki kwitnących drzew wirowały, wpadając mi we włosy.
Nigdy nie czułam się tak wolna. Nie czułam żadnego oporu, nawet
najmniejszego wzdrygnięcia mechanizmów obronnych. To było
tak bezbolesne, tak łatwe i piękne, jakbym zerwała ciężkie kajdany.
To przede wszystkim było naturalne. Właśnie tego pragnął
mój duch, wędrówki po innych krainach. Nie mógł być zamknięty
w jednym ciele przez cały czas. Potrzebował wolności.
Kiedy zbliżyłam się do strefy słonecznej, wypatrzyłam ją: delikatną
różową smugę ducha. Naprężyłam usta i dmuchnęłam, rozproszyła
się w dalsze ciemności.
Teraz pora na prawdziwy test. Jeśli wykonam to poprawnie –
i o ile Jax miał rację, kiedy mi to wyjaśniał – wchodząc w strefę słoneczną,
zyskam możliwość przejęcia kontroli nad nowym ciałem.
Wstąpiłam w krąg i jasne światło zalało cały senny krajobraz:
złote światło, wirujące przede mną, wypełniające moje oczy, przenikające
skórę i krew. Oślepiło mnie. Świat stał się roztrzaskanym
diamentem, świetlnym znakiem lśniących kolorów.
Na chwilę ogarnęła mnie pustka. Moje ciało zniknęło i nie czułam
już nic. Wtedy się obudziłam.
Spanikowałam. Gdzie są moje ręce, nogi? Dlaczego nic nie widzę?
Chwila, widzę, tylko że… wszystko jest skąpane w jaskrawym
fiolecie, a zieleń trawy razi mnie w oczy. Skurcz złapał moje
delikatne kończyny. To było jak zaraza mózgu, ale o wiele gorsza.
Byłam zgnieciona, dusiłam się, krzycząc bez ust ani głosu. I co to
jest po moich obydwu stronach? Próbowałam się ruszyć, ale przeszedł
mnie dreszcz, jakby to były moje ostatnie podrygi.
Zanim się zorientowałam, wyrzuciłam siebie z motyla i wróciłam
do własnego ciała. Cała się trzęsłam, brakowało mi powietrza.
Osunęłam się po skale i spadłam na ziemię na ręce i nogi.
– Paige?
Było mi niedobrze. Ohydny, kwasowy smak wypełniał mi usta,
ale nie zwymiotowałam.
– Ni… nigdy więcej tego nie zrobię – powiedziałam.
258