czas zniw_1 issuu pelna

Błysk rudych włosów. Antoinette wróciła. Zwiało jej kapelusz,
lecz nie było w tym nic dziwnego: przebywała w swego rodzaju
transie. Miała dzikość w oczach, szeroko rozszerzone nozdrza,
a jej duch gorzał i przedrzeźniał niebieskie światła ulic cytadeli,
zaprojektowane, by uspokajać rozgorączkowane umysły. Rozegrała
się szybka walka: Situla próbowała dobyć noża, ale została zaatakowana
szpulą rzuconą przez Antoinette. Chciała się odegrać,
używając pobliskiego ducha, ale Carter zrobiła unik.
Wtedy, bez ostrzeżenia, wystartowała. Naczelnik zauważył, jak
ucieka, przedzierając się przez spanikowany tłum.
− Zatrzymać ją! – krzyknął.
Krzyknął do mnie. Popędziłam za Antoinette. To była moja
szansa na ucieczkę.
Strażnik przepuścił mnie, kiedy zobaczył mój mundur, ale rzucił
się na jednego ze ślepców, kobietę. Jakiś mężczyzna złapał mnie
za kurtkę – zaklinacz dusz – ale biegłam zbyt szybko, więc mnie
puścił. Mój umysł był promieniem czystego światła. Antionette
zmierzała dokładnie w kierunku Westminster Archon. Musiała
chyba zwariować, ale nie obchodziły mnie jej motywy: dawała mi
bezcenną szansę. Naprzeciwko Archonu znajdowała się stacja metra.
Zawsze było na niej pełno Podstrażników, a także pasażerów.
Gdybym zdjęła maskę i kurtkę, mogłabym prześlizgnąć się przez
barierki i zniknąć w tłumie. Mogłabym schronić się za zewnętrznymi
filarami przed NDK i żeby dotrzeć do Green Park, musiałabym
przejechać tylko jedną stację. Stąd mogłabym się dostać do Tarcz.
Gdybym nie dała rady, ruszyłabym w kierunku Tamizy. Przepłynęłabym.
Zrobiłabym wszystko, aby tylko uciec.
Mogłam to zrobić. Mogłam.
Gnałam jak szalona. Ból w ręce mnie obezwładniał, ale nie wolno
mi było się zatrzymać. Trans, w którym znalazła się Antoinette
zdawał się podkręcać jej prędkość. Żadna ludzka istota nie byłaby
w stanie tak biec, chyba że pozostawałaby pod ochroną duchów.
344