czas zniw_1 issuu pelna

− Możesz odejść, Suhail.
− Tak, władczyni krwi. – Suhail popchnął mnie w jej stronę. –
Do następnego razu – wycedził mi do ucha – kundelku.
Wycofał się przez drzwi. Zostałam w mrocznym pokoju sam
na sam z kobietą, która chciała mnie zabić.
− Usiądź – powiedziała.
Pomyślałam o zajęciu miejsca na najdalszym końcu stołu – kilka
metrów od niej – ale ona wskazała miejsce tuż obok, po swojej
lewej, najdalej od kominka. Podeszłam i usiadłam na krześle.
Ból tętnił mi w głowie przy każdym ruchu – Suhail ani trochę nie
powstrzymał się przed zadaniem mi ostatniego uderzenia pięścią.
Nashira nie odrywała ode mnie wzroku. Jej oczy były zielone jak
absynt. Zastanawiałam się, kim się dzisiaj karmiła.
− Krwawisz.
Obok sztućców leżała serweta ściśnięta ciężkim pierścieniem.
Musnęłam nią swoją opuchniętą wargę, pozostawiając plamy krwi
na płótnie w kolorze kości słoniowej. Zwinęłam ją, ukrywając zabrudzenie,
i położyłam na kolanach.
− Przypuszczam, że musisz być przerażona – powiedziała.
− Nie.
Powinnam być. Byłam. Ta kobieta kontrolowała wszystko. Jej
imię szeptano po kątach, z jej rozkazu ginęli ludzie, a jej upadłe
anioły dryfowały w pobliżu, nie oddalając się od jej aury.
Cisza narastała. Nie wiedziałam, czy mam na nią patrzeć, czy
nie. Zauważyłam coś kątem oka – szklaną pokrywę w kształcie
dzwonu. Stała dokładnie pośrodku stołu. Pod szkłem znajdował
się więdnący kwiat, miał brązowe i pomarszczone płatki, stał podparty
na cienkim druciku. Niezależnie od tego, jaki to był kwiat,
nie można go było teraz rozpoznać. Nie miałam pojęcia, dlaczego
ktoś chciałby trzymać zwiędły kwiat pośrodku stołu jadalnego, ale
w końcu to była Nashira. Otaczała się mnóstwem martwych rzeczy.
Zauważyła moje zainteresowanie.
298