czas zniw_1 issuu pelna

Sajon. Wszystkie te głodne kawałki o odmienności powstały po to,
aby sycić te kreatury, które przyszły znikąd.
Wzięłam głęboki oddech. Musiało się za tym kryć coś jeszcze.
Musiało. Jakoś to wszystko zrozumiem. Moim priorytetem było
wydostanie się stąd. Dopóki jednak nie będę mogła tego zrobić,
poszukam odpowiedzi tutaj. Nie mogłabym tak po prostu odejść,
nie teraz, kiedy wiem, dokąd zsyłali jasnowidzów. Nie mogłabym
zapomnieć tego wszystkiego, co widziałam i słyszałam.
Najpierw chciałam odszukać Seba. Jego ślepota sprawiła, że
stał się nieświadomy i przerażony, ale przecież był tylko dzieckiem.
Nie zasłużył na to. Kiedy już go znajdę, myślałam, odszukam Juliana
i pozostałych zatrzymanych z dwudziestych Żniw. Chciałam
dowiedzieć się czegoś więcej o Emmitach, a dopóki nie wrócił
mój opiekun, to właśnie inni więźniowie byli jedynym źródłem
informacji.
Rozległ się dzwon na wieży, echem odbił się kolejny, głośniejszy
kurant w oddali. „Zaczekaj na dzwon”. To musiała być godzina
policyjna.
Położyłam lampę na skraju wanny. Przemywając twarz wodą,
zastanawiałam się, co mogłabym zrobić w obecnej sytuacji. Na razie
najlepiej byłoby współpracować z Refaitami. Gdyby udało mi
się przeżyć, spróbowałabym skontaktować się z Jaxem. Jax przyszedłby
po mnie. Nigdy nie zapominał o swoich jasnowidzach.
Przynajmniej nie o tych, których zatrudniał. Nieraz widziałam, jak
zostawiał chałturników na pewną śmierć.
W komnacie robiło się coraz ciemniej. Otworzyłam środkową
szufladę biurka. W środku znajdowały się blistry z pigułkami. Nie
chciałam ich brać, ale obawiałam się, że Arcturus mógłby je policzyć,
aby mnie sprawdzić. Najbezpieczniej byłoby je po prostu
wyrzucić.
Wyjęłam po jednej z nich z każdego blistra. Czerwoną, białą
i zieloną. Żadna nie była opisana.
79