czas zniw_1 issuu pelna

Zerwali torbę z głowy więźnia. Zmroziło mi krew w żyłach.
Seb. Mieli go. Jego oczy napuchły do rozmiarów małej śliwki,
włosy zwisały w zakrwawionych strugach dookoła twarzy, a jego
popękane usta krwawiły. Pozostała część jego twarzy była oblepiona
zaschniętą krwią. Oglądałam już wcześniej poważnie pobitych,
kiedy ofiary Hektora żebrały pomocy od Nicka, ale jeszcze nigdy
nie widziałam czegoś takiego. Nigdy ofiara nie była tak młoda.
Strażnik uderzył go w twarz, pozostawiając kolejnego siniaka.
Seb był półprzytomny, ale dał radę na mnie spojrzeć.
– Paige.
Jego załamany głos sprawił, że przed oczyma miałam czerwoną
plamę. Odwróciłam się w kierunku Nashiry.
– Co wy mu zrobiliście?
– My nic – odpowiedziała – ale ty zrobisz.
– Co?
– Przyszła pora, byś zawalczyła o swoją kolejną tunikę, XX-40.
– O czym ty, do cholery, mówisz?
Alsafi uderzył mnie w głowę tak mocno, że prawie zwalił mnie
z nóg. Chwycił mnie za włosy i szarpnął w swoim kierunku.
– Nie będziesz używać wulgarnego języka w obecności władczyni
krwi. Powstrzymaj swój język albo ci go wyrwę.
– Spokój, Alsafi. Pozwólmy jej się wściec. – Nashira podniosła
dłoń. – W końcu wtedy, w pociągu, była wściekła.
Zadzwoniło mi w uszach. Przypomniały mi się dwie twarze.
Dwa ciała na podłodze w wagonie. Jeden martwy, drugi obłąkany.
Moje ofiary. Moje zabójstwo.
To był mój test. Aby zyskać nowy kolor, musiałam zabić ślepca.
Musiałam zabić Seba.
Nashira z pewnością domyśliła się, kim jestem. Wiedziała, że
mój duch potrafi opuścić ciało. Że jestem w stanie dokonać szybkiego,
bezkrwawego morderstwa. Chciała to zobaczyć. Chciała, żebym
dla niej zatańczyła. Chciała się przekonać, czy warto ukraść
mój talent.
122