czas zniw_1 issuu pelna

– Dzień dobry, dziewczęta – powiedziała. – Dobrze was widzieć.
Wybierając swoją ścieżkę kariery, wiele z was wyraziło zainteresowanie
badaniami naukowymi – nie ja – a więc powinien to
być jeden z naszych najbardziej dających do myślenia wykładów. –
Pojawiły się niewielkie brawa. – Nasz mówca zrobił już wyjątkowo
ekscytującą karierę. – Nie byłam co do tego przekonana. – Przeniósł
się z Uniwersytetu Sajonu Sztokholm w roku 2046, ukończył
studia w Londynie i teraz pracuje dla SajSOBN, największego zakładu
badań w Centralnej Kohorcie. Jesteśmy prawdziwie zaszczyceni
jego dzisiejszą obecnością. – Z przodu pojawił się dreszcz
podniecenia. – Proszę, przywitajcie oklaskami naszego mówcę,
przed wami doktor Nicklas Nygård.
Poderwałam głowę. To był on.
Nick.
Nie zmienił się ani trochę. Był dokładnie taki, jak go zapamiętałam:
wysoki, o delikatnych rysach twarzy, przystojny. Wciąż
młody, pomimo że jego oczy odzwierciedlały ciężar obfitującego
w stres dorosłego życia. Ubrany był w czarny garnitur i czerwony
krawat, tak jak większość urzędników Sajonu. Włosy miał przygładzone
brylantyną, na modę szwedzką. Kiedy się uśmiechnął, starsze
uczennice wyprostowały się na swoich krzesłach.
– Dzień dobry, dziewczęta.
– Dzień dobry, doktorze Nygård.
– Dziękuję, że mogę dzisiaj u was gościć. – Przekładał kartki
tymi samymi rękoma, które zszyły moje zranione ramię, kiedy miałam
dziewięć lat. Popatrzył na mnie i się uśmiechnął. Moje serce
zadrgało. – Mam nadzieję, że ta pogadanka będzie pouczająca, ale
nie obrażę się, jeżeli zaśniecie.
Śmiech. Większość urzędników nie była tak skora do żartów.
Nie mogłam oderwać od niego oczu. Przez siedem lat zastanawiałam
się, gdzie się podziewa, a on przyszedł do mojej szkoły. Obraz
zachowany w pamięci. Mówił o swoich badaniach nad przyczynami
odmienności, a także o tym, czego doświadczył jako student
207