czas zniw_1 issuu pelna

ale Naczelnik prowadził mnie na północ, mijając Dom Ślepców,
w obcy teren.
Budynki w najdalszych krańcach miasta były opuszczone. Rozsypywały
się, okna powybijano; niektóre ściany i dachy wyglądały
na spalone. Może faktycznie kiedyś wybuchł tu pożar. Przeszliśmy
uliczką gęsto usianą domami. To było miasto duchów. Nie dostrzegłam
tu żadnych żywych ludzi. W pobliżu wyczuwałam duchy,
zgorzkniałe dusze, które chciały powrócić do swych utraconych
domów. Niektóre z nich były słabymi poltergeistami. Zachowywałam
czujność, ale Naczelnik zdawał się ich nie bać. Żaden z nich
nie podszedł do niego.
Opuściliśmy teren zabudowań. Wydychane przeze mnie powietrze
formowało się w chmurki z pary. Przed nami rozciągała się
niekończąca się łąka. Trawa była wydeptana, a na ziemi lśnił szron.
Dziwne zjawisko jak na wczesną wiosnę. Dookoła wzniesiono
ogrodzenie, wysokie na przynajmniej trzydzieści stóp, zakończone
spiralami kolczastego drutu. Za ogrodzeniem były drzewa pokryte
delikatnym szronem. Piętrzyły się na skrajach łąki, odgradzając
mnie od tego, co znajdowało się za nimi. Na zardzewiałej tabliczce
widniał napis „PORT MEADOW. WSTĘP TYLKO W CELACH
SZKOLENIOWYCH. DOZWOLONE UŻYCIE ŚMIERTEL-
NYCH MOCY”. Przed bramą stała śmiertelna moc we własnej
osobie: Refaita.
Złote włosy miał spięte w kucyk. Obok niego stała mała brudna
postać z ogoloną głową: Ivy, papilarniczka. Miała na sobie żółtą
tunikę, symbol tchórzostwa. Rozerwane przy szyi ubranie odsłaniało
kościste ramię. Zauważyłam jej znamię: XX-59-24. Naczelnik
ruszył do przodu, ja tuż za nim. Widząc nas, opiekun Ivy ukłonił
się.
– Oto królewska nałożnica – powiedział. – Co sprowadza cię
do Port Meadow?
W pierwszej chwili myślałam, że mówi do mnie – nigdy wcześniej
nie słyszałam, żeby Refaici odzywali się do siebie z takim
161