czas zniw_1 issuu pelna

Eliza pchnęła mnie i upadłam. Użyłam wszystkich mentalnych systemów
obronnych, usiłując wypchnąć zaborców.
Na chwilę zostałam obezwładniona. Eliza usiłowała przydusić
mnie kolanami.
− Zostańcie tam, chłopcy!
Mój senny krajobraz zalewały kolejne wizje. Przedzierały się
przez nią kule armatnie, tuż przede mną waliło się płonące drewno.
Eliza próbowała zdjąć moją maskę.
Nie! Nie mogła mnie zobaczyć! NDK by ją zastrzeliła. Ogromnym
wysiłkiem wyrzuciłam duchy i kopnęłam ją do tyłu, uderzając
ją butem w szczękę. Ryknęła z bólu. Wstrząsnęło mną poczucie
winy. Odwróciłam się z wymierzonym pistoletem z fluxem i natknęłam
się na laskę Jaxa.
− Proszę, proszę. Wędrowiec w mundurze – powiedział miękkim
głosem. – Gdzie oni cię znaleźli? Gdzie się ukrywałaś? – Pochylił
się w moim kierunku, wpatrując się w wycięte w masce
otwory na oczy. – Niemożliwe, żebyś była moją Paige. – Laską
odepchnął moją dłoń. Napięłam mięśnie. – A więc kim jesteś?
Zanim mogłam cokolwiek zrobić, Jax został powalony przez
potężną szpulę, większą niż mógłby stworzyć jakikolwiek człowiek.
Naczelnik. Wstałam, sięgając po broń, ale Jax zamachnął się
ślepo swoją laską. Instynktownie odrzuciłam głowę do tyłu. Zbyt
wolno. Ucho mnie zapiekło: ostre, wyraźne ciepło. Ostrze. Mocniej
ścisnęłam broń, ale drugie uderzenie Jaxa wyrwało mi ją z ręki.
Ostrze laski przeszyło mi ramię, przecinając kurtkę i wbijając się
w ciało. Z mojego gardła wyrwał się stłumiony krzyk. Ból rozsadzał
mi rękę.
− Chodź, wędrowcu, użyj swego ducha! – Jaxon, śmiejąc się,
wymierzył we mnie ostrze. – Wykorzystaj ból, zapomnij o ranach.
Amelia rzuciła w niego kolejną szpulą. Ja pomogłam jej, teraz
ona pomagała mnie. Nick strzelił, a Amelia przykucnęła za lwem.
Zeke leżał nieruchomo na ziemi. „Nie umieraj – pomyślałam. –
Nie daj im się”.
343