czas zniw_1 issuu pelna

świat, w którym nie było duchów i żywych trupów? Świat bez Emmitów,
bez Refaitów?
Obudziło mnie pukanie do drzwi. Ledwo zdążyłam okryć się
prześcieradłem, zanim Naczelnik wszedł do pokoju.
– Niedługo zadzwoni dzwon. – Położył nowy mundur na skraju
łóżka. – Ubieraj się.
W ciszy popatrzyłam na niego. Jego wzrok zatrzymał się na
mnie przez chwilę, zanim wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Nie
miałam na co czekać. Wstałam, związałam włosy i umyłam się
w lodowatej wodzie. Założyłam mundur i zapięłam kamizelkę aż
po szyję. Noga zdawała się wyleczona.
Kiedy weszłam do komnaty, Naczelnik czytał powieść. Frankensteina.
Sajon zabraniał literatury fantastycznej tego rodzaju
i wszystkiego, co wiązało się z potworami lub duchami. Wszystkiego,
co było odmienne. Tak bardzo chciałabym mieć ją w swoich rękach.
Widziałam ją na półkach Jaxona, ale nigdy nie miałam czasu,
aby ją przeczytać. Naczelnik odłożył książkę i wstał.
– Jesteś gotowa?
– Tak – odpowiedziałam.
– Dobrze. – Zamilkł na chwilę, po czym zapytał: – Powiedz mi,
Paige, jak wygląda twój senny krajobraz?
Zaskoczyła mnie bezpośredniość tego pytania. Wśród jasnowidzów
takie pytania uznawane były za niegrzeczne.
– Pole czerwonych kwiatów.
– Jakich kwiatów?
– Maków.
Nic nie odpowiedział. Sięgnął po rękawice, założył je i wyprowadził
mnie z pokoju. Dzienny dzwon nie wybił jeszcze godziny,
ale stróż wypuścił nas bez pytania. Nikt nie pytał Arcturusa
Mesarthima.
Światło słoneczne. Już jakiś czas go nie widziałam. Słońce
właśnie zachodziło, znikając za skrajami budynków. Szeol pokrywała
słabnąca mgła. Myślałam, że będziemy trenować w środku,
160