czas zniw_1 issuu pelna

słowo „duch”, mimo że tekst nie miał nic wspólnego z duchami.
Ależ ja tęskniłam za Ol’ Blue Eyes.
− Wszystkie zakazane nagrania trafiają do ciebie? – zapytałam,
usiłując nie okazywać emocji.
− Nie, trafiają do Domu. Od czasu do czasu idę tam i biorę jedną
lub dwie płyty, żeby posłuchać ich na gramofonie.
− Podoba ci się nasza muzyka?
− Nie cała. Głównie ta z dwudziestego wieku. Uważam, że wasz
język jest interesujący, ale współczesne utwory są beznadziejne.
− Powiedz to cenzorowi. Gdyby nie wy, w ogóle by go nie było.
Podniósł swój kielich.
− Nic dodać, nic ująć.
− Co to jest? – Musiałam zapytać.
− Ekstrakt kwiatu amarantu pomieszany z czerwonym winem.
− Co to takiego ten amarant?
− Ta odmiana nie rośnie na Ziemi. Goi większość ran zadanych
przez duchy. Gdybyś wzięła amarant po swoim spotkaniu z poltergeistem,
mogłyby nie powstać tak głębokie blizny. Uleczyłby także
uszkodzenie mózgu, gdybyś zbyt często używała swojego ducha
bez respiratora.
Proszę, proszę, lekarstwo na mój mózg. Jaxon nie dałby mi
chwili spokoju, gdyby to wyniuchał.
− Dlaczego go pijesz?
− Stare rany. Amarant łagodzi ból.
Nastała krótka cisza. Moja kolej.
− To należy do ciebie. – Wyjęłam wisiorek.
− Zatrzymaj go.
− Nie chcę.
− Nalegam. Zapewne nie odstraszy Emmity, ale może ocalić cię
przed poltergeistem.
Położyłam go na oparciu fotela. Naczelnik zerknął na niego,
potem na mnie.
282