czas zniw_1 issuu pelna

kilka innych grup nowo przybyłych, ubranych na biało. Większość
z nich wyglądała na przerażonych, ale kilkoro zdawało się mieć
doskonały nastrój. Członkowie mojej grupy zbliżyli się do siebie,
kiedy dołączyliśmy do pozostałych.
Zgromadzono nas wszystkich w ogromnym, wysokim, klasycznie
urządzonym pomieszczeniu. Oliwkowozielone półki, rozciągające
się od podłogi aż po sufit, wypełnione były pięknymi, starymi
książkami. Na jednej ścianie znajdowało się jedenaście witraży.
Kamienna podłoga inkrustowana była ukośnym wzorem. Pojmani
ustawili się w rzędach. Stałam pomiędzy Julianem i Sebem, czujna
jak nigdy. Julian też był zdenerwowany. Przesuwał wzrok z jednego
ubranego na biało jeńca na drugiego, uważnie im się przyglądając.
Prawdziwa mieszanka, pełny przekrój jasnowidzów, od augurów
i wróżbitów aż do mediów i sensorów.
Pleione oddaliła się od nas. Stanęła na postumencie, prawdopodobnie
wraz ze swoimi ośmioma braćmi Refaitami. Mój szósty
zmysł zadrżał.
Kiedy już wszyscy byli na swoich miejscach, nastała grobowa
cisza. Naprzód wystąpiła kobieta. Zaczęła przemawiać.