czas zniw_1 issuu pelna

Obserwowałam, jak jego cień znika w rezydencji. Dotarło do
mnie, że może nigdy stamtąd nie wyjść.
Czekałam na niego w pobliżu Rookery. Już miałam zrezygnować,
kiedy zauważyłam przebłysk białej tuniki. Julian wynurzył się
przez małe drzwi, z ręką na twarzy. Kiwnęłam na niego.
– Co się stało?
– To, co musiało. – Jego głos był przytłumiony. – Powiedziała,
że mogę coś zjeść, ale nie będę mógł czuć zapachu. Ani smaku.
Odsłonił twarz. Zamarłam. Gęsta ciemna krew sączyła mu się
po brodzie. Pod oczami zaczęły się tworzyć siniaki. Miał czerwony,
opuchnięty nos, popękane naczynka krwionośne.
– Potrzebujesz lodu. – Wciągnęłam go za ścianę ze sklejki. –
Chodź. Cyrkowcy na pewno będą mieli coś, żeby temu zaradzić.
– Nic mi nie jest. Chyba go nie złamała. – Dotknął środka
nosa. – Musimy pogadać.
– Pogadamy przy jedzeniu.
Gdy szliśmy przez Rookery, szukałam śladu jakiejkolwiek broni.
Mogło to być nawet coś prymitywnego: tępa szpilka, odłamek
szkła lub metalu. Nic nie zauważyłam. Jeśli cyrkowcy naprawdę
byli nieuzbrojeni, nie mieli możliwości obronić się przed Emmitami,
gdyby ci wdarli się do miasta. Refaici i czerwoni byli ich jedyną
ochroną.
W środku budy z jedzeniem zmusiłam Juliana, aby zjadł miseczkę
brei i trochę czerstwego chleba. Wsunęłam wróżbicie moje
pozostałe noumeny w zamian za kradzione opakowanie paracetamolu.
Nie powiedziałby mi, komu go ukradł ani jak tego dokonał;
kiedy tylko dostał igły, znikł w tłumie. Musiał być prawdziwym
jeżowróżem. Przeszliśmy z Julianem do ciemnego zaułka.
– Weź to – powiedziałam. – Tylko żeby nikt nie widział.
Julian nic nie odpowiedział. Wyjął dwie kapsułki i popił je.
W pustej budzie znalazłam trochę wody i kawałek materiału. Wytarł
nim zasychającą już krew.
– Więc – powiedział trochę niewyraźnie – co wiemy o Emmitach?
110