czas zniw_1 issuu pelna

– Będziemy cię eskortować. To rozkazy. – Dziewczyna rzuciła
mi naprawdę okropne spojrzenie. – Złamałaś zasady.
– Powstrzymacie mnie?
Liss potrząsnęła głową, ale nie zwróciłam na nią uwagi. Zmusiłam
dziewczynę do odwrócenia wzroku. Zacisnęła zęby.
– Bierz ją, 16.
16 był niższy niż ten drugi, ale mocniej zbudowany. Złapał
mnie za nadgarstek. W ułamku sekundy przekręciłam rękę w prawo,
wyślizgując mu się, i prostym ciosem walnęłam go w zagłębienie
w gardle, popychając go na brata.
– Powiedziałam, że pójdę.
16 złapał się za gardło, a ten drugi rzucił się na mnie. Uchyliłam
się przed ciosem, machnęłam nogą do góry i kopnęłam go w odsłonięty
brzuch. Mój but zanurzył się w jego miękkim tłuszczu,
pozbawiając go tchu. Dziewczyna mnie zaskoczyła: chwyciła mnie
za włosy i pociągnęła. Uderzyłam głową w metalową ścianę. 16
parsknął śmiechem, kiedy jego brat powalił mnie na ziemię.
– Wydaje mi się, że powinnaś się nauczyć odrobiny szacunku –
powiedział. Dłonią zatkał mi usta, dysząc. – Twój opiekun nie będzie
miał nic przeciwko, jeśli udzielę ci szybkiej lekcji. Nawet go
tutaj teraz nie ma.
Wolną ręką chciał złapać mnie za piersi. Liczył na łatwą ofiarę,
bezsilną dziewczynę. Nie faworytę. Walnęłam czołem prosto
w jego nos. Zaklął. Dziewczyna chwyciła mnie za ramiona, lecz
ugryzłam ją w nadgarstek. Wrzasnęła.
– Ty mała zdziro!
– Zostaw ją, Kathryn! – Liss pociągnęła ją za tunikę, odciągając
ode mnie. – Co się z tobą stało? Kraz zrobił z ciebie potwora?
– Dorosłam. Nie chcę być taka jak ty, żyć we własnym smrodzie.
– Splunęła na Liss. – Jesteś żałosna. Jesteś żałosną szumowiną.
Mój napastnik stał zalany krwią, ale nie zamierzał się poddawać.
Jego krew kapała mi na twarz. Szarpnął mnie za tunikę, rozrywając
ją na szwach, przycisnął mnie klatką piersiową, a mój duch był
230