czas zniw_1 issuu pelna

− Biorąc pod uwagę cały jej wysiłek, który włożyła w to, aby
wydostać cię z cytadeli, to dość dziwne, że teraz wysyła cię tam
z powrotem.
− Chce, żebym wywabiła jeden z londyńskich gangów, Siedem
Pieczęci. Twierdzi, że jest wśród nich śniący wędrowiec, że rozpoznam
jednego ze swoich. – Czekałam, ale nie zareagował. Podejrzewał
mnie? – Wyruszamy jutro w nocy z trzema czerwonymi
i jeszcze jednym Refaitą.
− Kim?
− Twoją kuzynką.
− A tak – połączył ze sobą koniuszki palców. – Situla Mesarthim
jest najbardziej zaufanym najemnikiem Nashiry. Obydwoje
musimy na nią uważać.
− Więc zamierzasz znowu traktować mnie jak swego niewolnika.
− To konieczna, ale chwilowa sytuacja. Situla nie jest moim
przyjacielem. Jej zadaniem będzie pilnować mnie.
− Dlaczego?
− Dawne przewinienia. – Popatrzył na mnie. – Lepiej, żebyś nic
o tym nie wiedziała. Jedyne, co powinnaś wiedzieć, to że nie zabijam,
jeżeli nie jest to absolutnie konieczne.
„Dawne przewinienia”. „Stare rany”. To musiało oznaczać tylko
jedno, i obydwoje o tym wiedzieliśmy – ale to wciąż nie dawało
mi gwarancji, że mogę mu teraz zaufać. Nawet jeżeli był jednym
z okaleczonych.
− Muszę się położyć – powiedziałam. – Spotykamy się przy jej
rezydencji jutro o świcie.
Skinął głową, nie patrząc na mnie. Podniosłam swoje buty i poszłam
do pokoju, zostawiając Naczelnika z jego lekarstwem.
Przez większość dnia zamiast spać myślałam o każdej możliwej
wersji wydarzeń, kiedy dotrzemy do Londynu. Plan, według
poobiedniej odprawy 30, zakładał, że mamy czekać, dopóki
Carter nie dotrze do Kolumny Nelsona, gdzie ma się spotkać
327