czas zniw_1 issuu pelna

wspinać się na najbliższy budynek, zaraz obok kasyna Hippodrome.
Było tam mnóstwo poręczy, parapetów i gzymsów, ale wątpiłam,
czy dam radę dotrzymać mu kroku. Nawet adrenalina nie przełamałaby
mojego zmęczenia.
− Co ty robisz, Nick?
− Muszę oczyścić swój umysł. – W jego głosie pobrzmiewało
znużenie.
− W kasynie?
− Nad nim. – Wyciągnął rękę. – Chodź, sötnos. Wyglądasz, jakbyś
miała usnąć.
− Cóż, nie wiedziałam, że zafunduję dzisiaj mojemu duchowi
i mięśniom takie lanie. – Pozwoliłam mu wciągnąć się na pierwszy
parapet. Zauważyła mnie dziewczyna z papierosem. – Jak wysoko
się wspinamy?
− Na szczyt. O ile dasz radę – dodał.
− A co, jeśli nie dam rady?
− Dobra, wskakuj. – Pociągnął mnie za ramiona. – A jaka jest
złota zasada?
− Nie patrz w dół.
− Zgadza się – powiedział, naśladując Jaxa. Zaśmiałam się.
Dotarliśmy na szczyt bez żadnego problemu. Nick wspinał się
po budynkach, odkąd potrafił raczkować; znajdywał punkty zaczepienia,
tam gdzie zdawało się ich nie być. Wkrótce znów znaleźliśmy
się na dachach, ulice były daleko w dole. Pod stopami poczułam
sztuczną trawę. Po lewej była mała fontanna, bez wody, a po
prawej grządka zeschniętych kwiatów.
− Co to za miejsce?
− Ogród na dachu. Odkryłem go kilka tygodni temu. Nie widziałem,
żeby ktokolwiek z niego korzystał, więc pomyślałem,
że zrobię z niego swoją nową kryjówkę. – Oparł się o balustradę.
– Wybacz, że tak cię porwałem, sötnos. Tarcze potrafią być
klaustrofobiczne.
− Trochę.
401