czas zniw_1 issuu pelna

− Tak.
− W takim razie nasze rachunki są wyrównane. Wszystko jest
uregulowane.
− Długi spłacone – powiedziałam. Tren. Przywiódł mi na myśl
to, co jeszcze było przede mną. – A co, jeśli Nashirze uda się mnie
zabić?
− Wszystko pójdzie zgodnie z planem, Paige. Nie powinnaś tracić
nadziei. – Popatrzył na scenę. – Nadzieja to jedyna rzecz, która
może jeszcze wszystkich nas ocalić.
Popatrzyłam tam gdzie on. Szklana pokrywa w kształcie dzwonu
z martwym kwiatem stała na przykrytym postumencie.
− Nadzieja na co?
− Na zmianę.
Pieśń dobiegała końca i w całej sali rozległy się oklaski. Chciałam
popatrzeć, dowiedzieć się, kto grał, ale nic nie widziałam zza
głów wysłanników.
Na scenę wszedł jeden z czerwonych. 22. Jego przekrzywiony
chód świadczył o tym, że wypił dość sporo mikstury Dostawcy.
− Panie i panowie – powiedział – wielki, wielki Suzeren, Nashira
Sargas, władczyni krwi rasy Refaitów.
Zszedł, zataczając się. Uśmiechnęłam się. O jednego czerwonego
mniej.
Nashira wstąpiła na podium, zbierając spore oklaski. Spojrzała
na nas. Naczelnik również na nią patrzył.
− Panie i panowie – zaczęła, nie spuszczając z nas wzroku. –
Witamy w sajońskiej stolicy Szeolu I. Chciałabym podziękować
wam za waszą obecność na dzisiejszych obchodach rocznicy. Mija
dwieście lat od naszego przybycia do Brytanii. Od 1859 roku przebyliśmy
długą drogę. Jak zapewne widzicie, uczyniliśmy wszystko,
co w naszej mocy, aby sprawić, żeby to pierwsze miasto kontrolne
stało się miejscem piękna, szacunku, ale przede wszystkim współczucia.
Nasz system resocjalizacyjny pozwala młodym jasnowidzom
wejść do naszego miasta i otrzymać najlepszą jakość życia.
444