czas zniw_1 issuu pelna

Nocny dzwon rozbrzmiał po zachodzie słońca. Już do niego
przywykłam, był jak budzik. Zanim się ubrałam, podjęłam decyzję:
spróbuję znowu z nim trenować, jeżeli będę w stanie to przetrwać.
Jakoś zniosę godzinę rozmowy, dam radę. Wypełnię ją kłamstwami.
Naczelnik czekał na mnie przy drzwiach. Zmierzył mnie
wzrokiem.
– Podjęłaś decyzję?
Zachowałam dystans.
– Tak – powiedziałam. – Będę z tobą trenować. Jeśli uznamy, że
nie jesteś moim właścicielem.
– Jesteś mądrzejsza, niż myślałem. – Wręczył mi czarną kurtkę
z różowymi opaskami na rękawach. – Włóż to. Będziesz tego potrzebować
do następnego testu.
Założyłam ją i zapięłam. Podszewka była gruba i ciepła.
Naczelnik wyciągnął rękę. W jego dłoni znajdowały się trzy pigułki.
Nie wzięłam ich.
– Po co mi ta zielona?
– Nie powinno cię to obchodzić.
– Chcę wiedzieć, po co ona jest. Nikt inny jej nie dostaje.
– Ponieważ jesteś inna niż reszta. – Nie cofnął ręki. – Wiem,
że nie brałaś pigułek. Nie mam skrupułów co do przymusowego
karmienia.
– Chciałabym to widzieć.
Przyjrzał mi się badawczo. Przeszły mnie ciarki.
– Nie chcę, żeby do tego doszło – powiedział.
Czułam, że będę musiała ustąpić. Instynkt kryminalisty. To było
jak z Didionem i Anne Naylor – kolejny dzień na czarnym rynku.
W niektórych sprawach Naczelnik ustępował, w tej nie. Obiecałam
sobie, że jutrzejszą zieloną pigułkę zabiorę do Dostawcy.
Popiłam pigułki szklanką wody. Naczelnik wziął moją brodę
w swoją dłoń w rękawicy.
– Dobrze zrobiłaś.
243