czas zniw_1 issuu pelna

Wyrwałam mu się. Patrzył na mnie przez chwilę, następnie
otworzył drzwi. Zeszłam za nim po krętych schodach, do krużganków.
Podwórza strzegły groteskowe, kamienne postacie, teraz
pokryte warstwą szronu. Skrzyżowałam ręce, aby zachować ciepło.
Naczelnik wyprowadził mnie z rezydencji – ale nie na ulicę.
Szliśmy na drugą stronę Magdaleny, przez bramę z kutego żelaza
i przez kładkę, która biegła nad zielonkawą rzeką. Ostry błysk
księżyca odbijał się na jej powierzchni. Grad ustał, pozostawiając
ziemię pokrytą lodem.
Kiedy szliśmy zanieczyszczoną ścieżką, Naczelnik podwinął rękaw
swojej koszuli. Rana po pierwszym ugryzieniu była widoczna.
Zaczynała się zabliźniać, ale nie zaleczyła się jeszcze w pełni.
– Czy one są jadowite? – spytałam. – Szerszenie?
– Emmici przenoszą infekcję zwaną półzarazą, która powoduje
szaleństwo i nieuchronną śmierć. Jedzą każdy rodzaj mięsa, świeże
i zgniłe.
Patrzyłam, jak rana goi się na moich oczach.
– Jak ty to robisz? – rozpierała mnie ciekawość. – Ona się goi.
– Używam twojej aury.
Zesztywniałam.
– Co?
– Musiałaś się do tej pory zorientować, że Refaici karmią się
aurą. Łatwiej mi jest się nią karmić, kiedy mój gość nie jest tego
świadom.
– Właśnie się mną nakarmiłeś?
– Tak. – Przyjrzał mi się badawczo. – Jesteś zła?
– Ona nie jest twoja. – Odsunęłam się od niego, przepełniona
odrazą. – Zabrałeś mi już wolność. Nie masz prawa do mojej aury.
– Nie zabrałem jej aż tyle, żeby uszkodzić twój dar. Karmię się
ludźmi w małych dawkach, dając im czas na regenerację. Inni nie
są tak uprzejmi. I zapamiętaj moje słowa – opuścił rękaw – nie
chciałabyś, żebym zaraził się półzarazą w twojej obecności.
244