czas zniw_1 issuu pelna

Otworzyłam pudełko z gorącymi kluskami.
− Nie widziałam żadnych instrumentów, ale możliwe. Poznałaś
Zekego?
− Zerknęłam tylko do biura. Jego aura zdaje się ciemnopomarańczowa.
− A więc jest narwańcem?
− Nie wygląda na narwańca. Nie sądzę, żeby był w stanie przestraszyć
ducha. – Bawiła się krewetkowymi krakersami, układając
je na kolanie. – Cóż, jeśli Pieter dalej będzie tak uparty, najwyraźniej
mam okienko. Chcesz znowu spróbować odlecieć?
− Nie, dopóki Jax nie dostarczy respiratora.
− Jasne. Myślę, że wentylator będzie we wtorek. Poczekamy. –
Podała mi szkicownik i ołówek. – Chciałam cię o coś poprosić.
Czy mogłabyś narysować swój senny krajobraz?
Wzięłam od niej przybory.
− Narysować?
− Tak. Nie kwiatki ani nic takiego, tylko spojrzenie z perspektywy.
Próbujemy rozpracować zarys ludzkiego sennego krajobrazu,
ale to trudne, bo żadne z nas nie może wyjść poza strefę słoneczną.
Wydaje nam się, że istnieją przynajmniej trzy strefy, ale potrzebujemy,
żebyś rozdzieliła je na obrazku, tak żebyśmy się przekonali, czy
nasze założenia się sprawdzą. Możesz to zrobić?
Poczucie przynależności wypełniało mnie po brzegi. Udowadniałam
im, że naprawdę mnie potrzebują.
− Jasne – powiedziałam.
Eliza włączyła telewizor, a ja zabrałam się do pracy. Narysowałam
centralny punkt otoczony trzema pierścieniami.
Z odbiornika dobiegał podkład muzyczny programu Oko Sajonu.
Scarlett Burnish czytała południowe wiadomości. Eliza, z buzią
pełną krakersów, wskazała na ekran.
− Nie wydaje ci się, że ona tak naprawdę jest starsza niż Weaver,
ale przeszła tyle operacji plastycznych, że fizycznie nie jest w stanie
mieć zmarszczek?
322