czas zniw_1 issuu pelna

przedłużysz swoje własne cierpienie. – Znów sięgnęła do talii. –
Szósta karta. Twoje nadzieje i obawy. – Podniosła ją i musnęła
kciukiem. – Osiem mieczy.
Karta przedstawiała kobietę otoczoną kręgiem odwróconych
mieczy, z opaską na oczach. Skóra Liss błyszczała od potu.
– Widzę cię. Boisz się. – Zadrżał jej głos. – Widzę twoją twarz.
Nie możesz się ruszyć. Musisz zostać w jednym miejscu, uwięziona,
albo poczuć ból mieczy.
To musiało być najbardziej negatywne ułożenie, jakie kiedykolwiek
widziała. Nie mogłam się doczekać następnej karty.
– I teraz ostateczny wynik. Zakończenie.
Zamknęłam oczy. Zaświaty się zatrzęsły.
Nie zobaczyłam już tej karty. Troje ludzi wpadło do rudery,
płosząc Liss. Kosiarze mnie znaleźli.
– Proszę, proszę. Wygląda na to, ze wywęszyliśmy zbiega. I jej
wspólnika. – Jeden z nich chwycił Liss za nadgarstek, szarpnięciem
podnosząc ją na nogi. – Czytasz karty swojemu gościowi?
– Ja tylko…
– Ty tylko używałaś zaświatów. W celach prywatnych. – Dokuczliwy
głos należał do kobiety. – Masz prawo czytać tylko swojemu
opiekunowi, 1.
Wstałam.
– Myślę, że to po mnie przyszliście.
Wszyscy trzej spojrzeli na mnie. Dziewczyna wyglądała na niewiele
starszą ode mnie, miała długie, potargane włosy i wysokie
czoło. Dwaj młodzi mężczyźni wyglądali tak podobnie, że mogli
być tylko braćmi.
– To prawda. To po ciebie przyszliśmy. – Wyższy z chłopców
odepchnął Liss. – Pójdziesz spokojnie, 40?
– Zależy dokąd zamierzacie mnie zabrać – powiedziałam.
– Do Magdaleny, dziewucho. Minął już świt.
– Pójdę.
229