czas zniw_1 issuu pelna

− A dlaczego chcesz to wiedzieć?
− Bo chcę stąd uciec. Zanim Nashira mnie zabije.
− Rozumiem. – Naczelnik usiadł w swoim fotelu. – I zakładasz,
że pozwolę ci odejść.
− Tak, właśnie tak zakładam. – Wyjęłam jego tabakierę. – A ty
możesz spokojnie założyć, że to nie wpadnie w ręce Nashiry.
Symbol błysnął w świetle. Naczelnik zaczął stukać palcami
w fotel. Nie próbował ze mną pertraktować, tylko na mnie patrzył;
jego oczy delikatnie płonęły.
− Nie możesz uciec pociągiem.
− Zabronisz mi?
− Źle mnie zrozumiałaś. Pociąg może być uruchamiany tylko
przez Westminster Archon. Jest zaprogramowany do przyjazdu
i odjazdu tylko w konkretnych datach. Nie można ich zmienić.
− Musi przywozić jedzenie.
− Pociąg używany jest wyłącznie do transportu ludzi. Jedzenie
jest dostarczane przez kurierów.
− A więc nie przyjedzie aż do – zamknęłam oczy – następnych
Żniw. – W 2069. Moje marzenie o łatwej ucieczce legło w gruzach.
Czyli jednak będę musiała przejść przez pole minowe.
− Nalegam, abyś nie próbowała iść pieszo − powiedział, jakby
czytał w moich myślach. – Emmici traktują lasy jako swój teren
łowiecki. Nawet z twoim talentem nie pożyjesz długo. Nie z całą
ich sforą.
− Nie mogę czekać. Ścisnęłam oparcie fotela, aż palce mi zbielały.
Muszę uciekać. Wiesz, że ona chce mnie zabić.
− Oczywiście, że tego chce. Teraz, kiedy twój dar dojrzał, pragnie
go. Wkrótce uderzy.
Zesztywniałam.
− Dojrzał?
− Posiadłaś 12 w cytadeli. Widziałem cię. Czekała, aż w pełni
rozwiniesz swoje możliwości.
− Powiedziałeś jej?
386