czas zniw_1 issuu pelna

Nie wypowiedziałam tego na głos. Teraz, kiedy czułam już wolność,
chciałam, żeby dzielił ją ze mną.
Ale on nie mógł zmienić dla mnie swojego życia. A ja nie mogłam
poświęcić swojego, żeby z nim zostać.
– Muszę pokonać Nashirę. – Czołem dotknął mojego czoła. –
Jeżeli zdołam się jej stąd pozbyć, reszta będzie mogła odejść. Będą
mogli się poddać. – Jego oczy powiększyły się, a ja zaczęłam pojmować
znaczenie tych słów. – Jeżeli nigdy nie wrócę, jeżeli nigdy
więcej mnie nie zobaczysz, wiedz, że wszystko jest w porządku,
że z nią skończyłem. Ale jeżeli powrócę, będzie to oznaczać, że
zawiodłem, a ona wciąż stanowi niebezpieczeństwo. I wtedy cię
odnajdę.
Patrzyłam mu prosto w oczy. Zapamiętam tę obietnicę.
− Teraz mi ufasz? – zapytał.
− A powinnam?
− Nie mogę ci tego powiedzieć. To jest zaufanie, Paige. Nie
powiem ci, co powinnaś czuć.
− W takim razie ci ufam.
Usłyszałam uderzenia butów, jakby w oddali. Pięści łomoczące
o metal, przytłumione krzyki. Na peron, razem z pozostałymi
ocalonymi, wbiegł Nick. Wsiedli do pociągu, a zaraz potem drzwi
się zasunęły.
− Paige, wsiadaj! – krzyknął.
Odliczanie dobiegło końca, skończył się nasz czas. Naczelnik
odsunął się ode mnie, jego oczy przepełnione były żalem.
− Biegnij – powiedział. – Biegnij, mała śniąca.
Pociąg ruszał. Nick wychylił się i wyciągnął rękę.
− PAIGE!
Jego głos sprawił, że oprzytomniałam. Serce mi podskoczyło,
wszystkie zmysły się wyostrzyły, jakbym z impetem uderzyła
o mur. Odwróciłam się i zaczęłam biec przez peron. Pociąg nabierał
prędkości, jechał już zbyt szybko. Złapałam wyciągniętą rękę
Nicka, wspięłam się po barierce i wskoczyłam. Już byłam w środku.
496