czas zniw_1 issuu pelna

Przeszukałam jego wspomnienia. Coś było nie tak. Niewiele
rozumiałam, ale czułam, że coś się zmieniło. Każdy senny krajobraz
ma swego rodzaju niewidzialne światło: wewnętrzny blask,
niewyczuwalny dla ślepców. Teraz jego życiowe światło gasło.
Leżał nieruchomo. Kiedy spojrzałam na prześcieradła, zauważyłam,
że są poplamione delikatnie świecącym, żółtozielonym płynem
o metalicznym zapachu. Miałam wrażenie, że coś ciągnie mój
szósty zmysł, jakbym wdychała zaświaty. Rozdzieliłam zasłony.
Płyn sączył z ugryzienia po wewnętrznej stronie jego dłoni.
Przełknęłam ślinę. Widziałam odcisk zębów, skórę rozerwaną we
wściekłym szale. Z rany wypływały jasne krople. Krew.
To była jego krew.
Musiał powiedzieć innym Refaitom, że się gdzieś wybierał.
Wiedzieliby, że robił coś niebezpiecznego. Nie mieliby dowodów
potwierdzających moją winę, gdyby zmarł.
Wtedy przypomniałam sobie, co mówiła mi Liss. Refaici nie są
ludźmi. Bez względu na to, jak bardzo są do nas podobni, nie są tacy jak my.
Nie przejęliby się brakiem dowodów. Sfabrykowaliby je. Mogliby
twierdzić, co tylko by chcieli. Gdyby zmarł na tym łóżku, mogliby
z łatwością uznać, że go udusiłam. Nashira miałaby powód,
aby szybko się mnie pozbyć.
Może powinnam to zrobić. To była moja szansa na pozbycie się
go. Już raz zabiłam. Mogłabym to powtórzyć.
Miałam trzy możliwości. Mogłam tu siedzieć i patrzeć, jak
umiera, zabić go albo spróbować mu pomóc. Wolałabym patrzeć,
ale miałam przeczucie, że lepiej byłoby go uratować. W Magdalenie
czułam się w miarę bezpiecznie. W tej chwili przeprowadzka
była ostatnią rzeczą, której potrzebowałam.
Na razie mnie nie skrzywdził, lecz mógł to zrobić. Aby mną
zawładnąć, musiałby mnie złamać, torturować, użyć wszelkich koniecznych
środków, aby wymusić na mnie posłuszeństwo. Zabijając
go teraz, ocaliłabym siebie. Sięgnęłam po poduszkę. Mogłabym
102