czas zniw_1 issuu pelna

– Konie. Książki. Ogień.
Duch zostawił ślad swej śmierci. To niemiły aspekt walki
z duchami.
– Kim była ta Refaitka? – zapytałam.
– Nazywa się Aludra Chertan. Nie mam pojęcia, dlaczego zgłosiła
się na opiekuna. Nienawidzi nas.
– Oni wszyscy nas nienawidzą. – Spojrzałam na trawnik. Aludra
nie powróciła. – Możesz wyjść na zewnątrz?
– Mogę spróbować. – Podniósł rękę do głowy z grymasem na
twarzy. – Twój opiekun już się tobą nakarmił?
– Prawie w ogóle go nie widuję. – Coś podpowiadało mi, aby
nie wspominać o tym, co się stało poprzedniej nocy.
– Wczoraj Aludra nakarmiła się Felixem. Nie mógł przestać się
trząść, kiedy w końcu doszedł do siebie. Na dodatek kazała mu
trenować.
– Jak się czuje?
– Jest przerażony. Nie wyczuwał zaświatów przez dwie godziny.
– To, co robią nam, jasnowidzom, jest szaleństwem. – Spojrzałam
przez ramię, sprawdzając, czy nie ma w pobliżu strażników. –
Nie pozwolę im się mną karmić.
– Możesz nie mieć wyboru. – Zdjął lampę z bramy. – Twój opiekun
ma dobrą reputację. Mówisz, że rzadko go widujesz?
– Ciągle gdzieś wychodzi.
– Dlaczego?
– Nie mam pojęcia.
Julian długo na mnie patrzył. Z tej odległości dostrzegłam, że
był w pełni widzący, jak Liss. Półwidzący mogli włączać i wyłączać
swego ducha, ale Julian był zmuszony widzieć małe nitki energii
nieustannie.
– Wyjdę na zewnątrz – powiedział. – Nie jadłem od wczoraj
rana. Wieczora. A zresztą.
– Możesz dostać przepustkę?
– Mogę zapytać.
109