czas zniw_1 issuu pelna

Carl się ukłonił. Ja po prostu stałam z założonymi rękoma. Naczelnik
zerknął na swój fanklub, ale nie potwierdził żadnego z tych
wyrazów uznania. Spojrzał natomiast, przez całą długość pokoju,
na mnie. 30 wyglądała na rozgoryczoną. Biedulka.
Nowe ubrania zmieniły mojego opiekuna. W miejsce staromodnych
refaickich insygniów miał na sobie strój zamożnego
mieszkańca Sajonu, którego żaden cwany złodziej nie ośmieliłby
się tknąć.
− Zostaniecie zabrani do Pierwszej Kohorty w dwóch wozach –
powiedziała Nashira. – Ruch uliczny będzie dla was oczyszczony.
Macie powrócić tu z powrotem przed dziennym dzwonem.
Cała nasz czwórka skinęła. Naczelnik założył płaszcz i skierował
się do drzwi.
− XX-40, XX-1 – zawołał.
Carl wyglądał, jakby nadeszło już Święto Listopadowe. Wybiegł
za Naczelnikiem, wsuwając swój pistolet z fluxem do kieszeni
kurtki. Miałam właśnie za nim ruszyć, kiedy Nashira złapała mnie
dłonią w rękawiczce. Stanęłam nieruchomo, opierając się chęci wyrwania
się jej.
− Wiem, kim jesteś – powiedziała tuż przy mojej twarzy. –
Wiem, skąd pochodzisz. Jeżeli nie sprowadzisz śniącego wędrowca,
upewnię się w swoich podejrzeniach, że to ty jesteś Bladą Śniącą.
Będzie to miało konsekwencje dla nas wszystkich. – Z lodowatym
spojrzeniem odwróciła się i odeszła w kierunku drzwi. – Bezpiecznej
podróży, XX-59-40.
Na moście czekały dwa samochody z przyciemnianymi szybami.
Założyli nam wszystkim opaski na oczy, zanim zamknęli nas
w środku. Siedziałam w ciemności obok Carla, słuchając warkotu
silnika. Musieli się cholernie bać, że poznamy trasę wyjazdową
z kolonii.
Wysłano grupę Strażników, by eskortowali nas przez granicę,
ale procedura wypuszczania ludzi z Szeolu była skomplikowana.
331