czas zniw_1 issuu pelna

Nie słyszałam jego głosu, ale zaczął podążać w kierunku, z którego
przyszłam. Wyczułam, że był to duch martwego białego. Zaczęłam
za nim biec. Nie miał powodu, żeby mnie źle pokierować.
Wkrótce ujrzałam krąg soli. Deszcz zdmuchnął płomień, ale
duch pozostał przy mnie. Potrzebowałam chwili, żeby zebrać myśli.
Trudno było mi ustąpić, ale nie miałam wyboru, musiałam
iść na północ. Moje rzeczy były na swoim miejscu, więc ponownie
wyruszyłam w kierunku lasu, w jednej ręce trzymając latarkę,
a w drugiej zapalniczkę. Duch podążał tuż za mną.
Po mniej więcej godzinnym marszu, z duchem na karku, zatrzymałam
się, by sprawdzić, czy wciąż mam za plecami Pas Oriona.
Ustaliłam kierunek, po czym ponownie zanurzyłam się w ciemność.
Szczypało mnie w uszach i nosie, a mój szósty zmysł powodował
drżenie na całej skórze. Ledwo czułam palce u nóg. Zatrzymałam
się i złapałam za kolana, biorąc kilka głębokich wdechów,
żeby się uspokoić. Oddychając, coś poczułam. Rozpoznałam ten
zapach: śmierć.
Niewiele widziałam przy świetle latarki. Smród rozkładającego
się ciała przybierał na sile. Szłam jeszcze przez kilka minut, zanim
znalazłam jego źródło. Kolejne ciało.
To musiał być lis. Kępy kasztanowego futra, zmierzwione i posklejane
zaschniętą krwią, oczodoły wypełnione larwami. Ukryłam
nos i usta w rękawie. Smród był ohydny.
Cokolwiek tego dokonało, było wraz ze mną w tym lesie.
„Idź, Paige. Idź”. Światło latarki przygasało. Właśnie miałam
ruszyć, kiedy usłyszałam trzask.
Czy ja to sobie wyobraziłam? Nie, no jasne, że nie. Dobrze słyszałam.
Krew pulsowała mi w uszach. Oparłam się plecami o drzewo,
usiłując nie oddychać tak głośno.
Strażnik. Czerwony na nocnym obchodzie. Ale te ciężkie kroki...
zbyt ciężkie jak na człowieka. Wyłączyłam latarkę i wsunęłam
ją do kieszeni. Nie było sensu trzymać jej na wierzchu: włączona
zdradzała moją obecność.
271