czas zniw_1 issuu pelna

Aludra dopadła ciężki lichtarz i rzuciła we mnie podkręconym
ruchem.
– Chodź, dziecino – powiedziała. – Zatańcz ze mną.
Uchyliłam się. Z roztrzaskaną czaszką nie pomogłabym Sebowi.
Ruszyła w moim kierunku. Zamierzała mnie powalić i nakarmić
się tym, co by ze mnie pozostało. Gdybym była pozbawiona
wyższych zmysłów, pewno by się jej udało. Schyliłam się, aby jej
uniknąć, i zamiast mnie lichtarz zwalił głowę jednemu z posągów.
Natychmiast wstałam, przeskoczyłam ołtarz i popędziłam przez
kaplicę obok zakapturzonych Refaitów w kościelnych ławkach.
Aludra odzyskała swoją broń. Cisnęła nią przez kaplicę, a ja
usłyszałam świst powietrza. Seb krzyknął moje imię, kiedy lichtarz
poszybował nad jego głową.
Zmierzałam ku otwartym drzwiom, ale moja ucieczka została
udaremniona. Jeden ze strażników zatrzasnął wrota od zewnątrz
i zamknął je na klucz. Nie miałam czasu, by zwolnić, i wbiegłam
wprost na drzwi. Uderzenie wyrwało mi oddech z płuc. Straciłam
równowagę. Głową uderzyłam o twardy marmur. Ułamek sekundy
później lichtarz zderzył się z drzwiami. Ledwo udało mi się uskoczyć,
nim walnął o podłogę, dokładnie tam, gdzie znajdowały się
moje nogi. Hałas zadźwięczał w kaplicy niczym brzęk dzwonu.
Czułam tępy ból z tyłu głowy, ale nie było czasu na odpoczynek.
Aludra znów mnie dopadła. Ścisnęła mnie za szyję, jej kciuki
w skórzanych rękawicach wbijały mi się w gardło. Zaczęłam się
dławić. Moje oczy wypełniły się krwią, która zupełnie mnie oślepiła.
Zabierała mi aurę, moją aurę. Jej wzrok rozbłysnął gorącą
czerwienią.
– Aludra, dosyć.
Zdawała się nie słyszeć. Poczułam metaliczny smak.
Nóż leżał obok mnie. Powoli przesunęłam palce w jego kierunku,
ale Aludra przycisnęła mi nadgarstek do ziemi.
– Moja kolej.
125