czas zniw_1 issuu pelna

Musiałam znowu zemdleć. Kiedy się obudziłam, czułam się
ciężka, mętna i bezkształtna jak kołdra. Większa część mojej prawej
ręki zdrętwiała. Każdy oddech zadawał mi ból, ale mogłam
już otworzyć usta. Widziałam, jak moja klatka piersiowa się unosi
i opada.
Oparłam się na łokciu, przeciągając się na lewą stronę, i językiem
sprawdziłam zęby. Wszystkie były na swoim miejscu.
Naczelnik siedział w swoim fotelu, patrząc na gramofon.
Chciałam go rozwalić. Te głosy nie miały prawa mieć tak dobrego
humoru. Kiedy Naczelnik mnie zobaczył, wstał.
− Paige.
Na jego widok poczułam lęk. Oparłam się o wezgłowie, przypominając
sobie jego straszliwe oczy w ciemności.
− Zabiłeś go? Otarłam pot z górnej wargi. – Czy ty, czy ty zabiłeś
wyrocznię?
− Nie, wciąż żyje.
Powoli, patrząc na moją twarz, pomógł mi usiąść. Pociągnęłam
za sobą wpiętą w rękę kroplówkę.
− Mam problemy ze wzrokiem – powiedziałam zachrypłym
głosem, ale przynajmniej byłam wreszcie w stanie mówić.
− Masz periorbital haematoma.
− Co?
− Podbite oko.
Dotknęłam delikatnej skóry powyżej policzka. Jax poważnie
mnie sponiewierał. Cała prawa część mojej twarzy była opuchnięta.
− A więc – powiedziałam – wróciliśmy.
− Ty próbowałaś uciec.
− Jasne, że próbowałam uciec. – Nie mogłam opanować rozgoryczenia
w głosie. – Wydaje ci się, że mam ochotę tu umrzeć i po
wieczne czasy nawiedzać Nashirę? – Patrzył na mnie w milczeniu.
Gula pęczniała mi w gardle. – Dlaczego nie pozwoliłeś mi wrócić
do domu?
351