czas zniw_1 issuu pelna

Ściągnęłam buty i położyłam się na tapczanie. W pokoju było
zimno jak cholera, ale nie ośmieliłabym się tknąć pościeli z jego
łóżka. Oparłam policzek o aksamitny podgłówek.
Po fluxie byłam osłabiona i zmęczona. Kiedy już prawie zasypiałam,
mój duch wędrował w zaświaty i wracał z powrotem.
Mijałam wspomnienia, chwytałam przebłyski pamięci. Krew i ból
miały wspólny mianownik. W tej rezydencji znajdowali się jeszcze
inni Refaici, ale ich umysły były zupełnie nieprzeniknione. Ludzkie
umysły są bardziej otwarte, systemy obronne bardziej kruche.
Od tych umysłów emanowało nieprzyjazne, zabrudzone światło –
oznaka niebezpieczeństwa. W końcu zasnęłam.
Obudziło mnie skrzypnięcie podłogi. Otworzyłam oczy i zobaczyłam
Naczelnika wchodzącego przez drzwi. Oprócz dwóch
pozostałych świec jego oczy stanowiły jedyne źródło światła. Przeszedł
przez pokój w moim kierunku. Udawałam, że śpię. Wydawało
mi się, że trwa to wieczność. W końcu wyszedł. Tym razem
stawiał kroki z mniejszą ostrożnością, więc dało się zauważyć, że
utyka. Zatrzasnął drzwi do łazienki po wewnętrznej stronie.
Co miało moc zranić taką kreaturę jak on?
Nie było go kilka minut. W tym czasie mogłam policzyć każde
uderzenie swego serca. Kiedy zamek w drzwiach znów się przekręcił,
schowałam głowę między ramiona. Naczelnik wyszedł, był
nagi. Zamknęłam oczy.
Nawet nie drgnęłam, kiedy po drodze do łóżka z baldachimem
strącił na ziemię szklaną kulę. Zaświaty zamigotały niczym fale na
wodzie. Szarpnął zasłony z łóżka. Dopiero kiedy jego umysł się
uspokoił, otworzyłam oczy i usiadłam. Nie ruszał się.
Boso zbliżyłam się do niego i nieznacznie rozchyliłam zasłony,
aby go zobaczyć. Leżał przykryty prześcieradłami, jego skóra
połyskiwała w półmroku, włosy oplatały mu twarz. Patrząc na niego,
zauważyłam, jak przyćmione światło rozchodzi się po pościeli
w pobliżu jego prawej ręki.
101