czas zniw_1 issuu pelna

Myślałam, że nie wróci. Nie mogłam być przecież dla niego aż tak
ważna, teraz, kiedy zrobił karierę w świecie. A jednak dwa dni później
czekał na mnie przed szkolną bramą. Tego ranka wydarzyło się
coś dziwnego: marzyłam o srebrnym samochodzie. Ten obraz pojawił
się w czasie lekcji francuskiego, przyprawiając mnie o mdłości,
a teraz identyczny samochód stał na zewnątrz, w środku był
Nick w okularach przeciwsłonecznych. Jak we śnie podeszłam do
okna, oddalając się od innych dziewcząt. Wychylił się z siedzenia
kierowcy.
– Paige?
– Myślałam, że już nie wrócisz – powiedziałam.
– Z powodu krwawienia z nosa?
– Tak.
– Właśnie dlatego tutaj jestem. – Zsunął okulary na czubek
nosa, tak że mogłam zobaczyć jego zmęczone oczy. – Jeśli chcesz,
żebym powiedział ci coś więcej, musimy się udać gdzieś indziej.
Pojedziesz ze mną?
Spojrzałam przez ramię. Żadna z dziewczyn nie zwracała na
mnie uwagi.
– Dobrze – powiedziałam.
– Dziękuję ci.
Nick zabrał mnie ze szkoły. Jechał w kierunku Centralnej Kohorty
i co chwilę na mnie zerkał. Siedziałam cicho. Kiedy złapałam
swoje odbicie w bocznym lusterku, zauważyłam, że się rumienię.
Tak bardzo chciałam z nim porozmawiać, ale nie byłam w stanie
wydobyć z siebie żadnego sensownego zdania. Po kilku minutach
odezwał się:
– Czy kiedykolwiek powiedziałaś ojcu, co się stało na polu
maków?
– Nie.
– Dlaczego?
– Ponieważ kazałeś mi o tym nie mówić.
210