czas zniw_1 issuu pelna

Nowiny mnie zmroziły i potrzebowałam chwili, żeby się z nimi
oswoić. Nie darzyłam Amelii sympatią, ale nie zasłużyła na śmierć.
Zastanawiałam się, który z członków gangu to zrobił.
− A co z Carter?
− Uciekła. Samochód zgarnął ją na moście, zanim zdążyliśmy
ją schwytać.
Przynajmniej Carter uciekła. Jakąkolwiek moc posiada, nie
chciałam, żeby Nashira ją dorwała.
– A Pieczęcie?
− Uciekli. Nigdy wcześniej nie widziałem Nashiry tak wściekłej.
Ogarnęła mnie niezmierna ulga. Nic im się nie stało. Gang bardzo
dobrze znał I-4, wszystkie tajemne zakamarki i kryjówki; zniknięcie
nie stanowiło dla nich problemu, nawet ze zranioną Nadine
i Zekem. Każdy jasnowidz w tej sekcji odpowiadał przed Jaxem.
Na pewno zostali odwiezieni przez kurierów. Znów popatrzyłam
na Naczelnika.
− Uratowałeś mnie.
Spojrzał na mnie.
− Tak.
− Jeśli tknąłeś palcem wyrocznię…
− Nie skrzywdziłem go. Pozwoliłem mu odejść.
− Dlaczego?
− Bo wiedziałem, że to twój przyjaciel. – Usiadł na skraju łóżka.
– Wiem, Paige. Wiem, że tęsknisz za Pieczęciami. Tylko głupiec
by się nie domyślił.
Spojrzałam mu w oczy.
− Powiesz Nashirze?
Patrzył na mnie, nic nie mówiąc. To były najdłuższe sekundy
w moim życiu.
− Nie – rzekł – ale ona nie jest naiwna. Już od dawna podejrzewa,
kim jesteś. I tak się dowie.
Żołądek skręcał mi się z nerwów. Naczelnik wstał i podszedł
do kominka.
354