czas zniw_1 issuu pelna

Eliza i Nadine. Wyjrzałam zza podstawy Kolumny Nelsona.
A tak, Antoinette też tam była.
Miała na sobie czarny płaszcz i czarny kapelusz z szerokim rondem,
spod którego wystawały pasma siwiejących rudych włosów.
Niewielka część twarzy, którą widziałam, była pokryta bruzdami,
podczas programu telewizyjnego je zapewne charakteryzacja.
W palcach trzymała cygarniczkę z czymś, co wyglądało jak fioletowy
aster. Miała tupet. Nikt nie palił eterycznych narkotyków
w miejscach publicznych.
Pomysł walki z Toni Carter wykańczał mnie nerwowo. Podczas
swoich programów często miała gwałtowne napady przed wygłoszeniem
przepowiedni, coś co sprawiało, ze wskaźniki oglądalności
leciały do góry. Mogłam sobie tylko wyobrażać, jak walczyła.
Nick twierdził, że była wyrocznią; wyrocznie nigdy nie traciły kontroli
w taki sposób.
Nadine zjawiła się pierwsza. Miała na sobie luźno zapięty blezer
z ozdobnym paskiem. Z pewnością ukrywała pod nim cały
arsenał broni. Wszyscy inni nadchodzili kolejno, nie dając po sobie
poznać, że się znają. Jedynie aury łączyły ich ze sobą. Kiedy zauważyłam
Nicka, myślałam, że zacznę płakać, śmiać się, śpiewać. Był
całkowicie przebrany. Musiał, biorąc pod uwagę jego olśniewającą
karierę w Sajonie. Na włosach miał ciemną perukę i kapelusz oraz
przyciemniane okulary. Półtora metra za nim Jax stukał swoją laską.
Naczelnik milczał. Jego oczy pociemniały, kiedy jeden z jego
celów zbliżył się do Antoinette. Eliza szła na przedzie. Tuż za nią
Dani, również w przebraniu, z surowym wyrazem twarzy.
Na jej miejscu nawiązałabym wstępny kontakt z Antoinette jednym
z moich „szturchnięć”, aby się upewnić, czy teren jest czysty,
ale Eliza nie miała takiej mocy. Zaświaty wirowały w niej, nie na
odwrót. Podniosła cztery palce prawej ręki, trzy lewej i przebiegła
nimi po włosach, jakby sprawdzała upięcie. Antoinette zrozumiała.
Podeszła do Elizy i wyciągnęła rękę.
339