czas zniw_1 issuu pelna

mnie przed uratowaniem Seba. Czy odczuwał jakąkolwiek winę za
tę bezsensowną śmierć? Czy obchodził go los bezradnych niewolników
w Domu Ślepców? Zastanawiałam się, czy jemu w ogóle
na czymkolwiek zależy. Nawet jego relacje z Nashirą zdawały się
mechaniczne. Czy cokolwiek ruszało tę kreaturę?
Musiał wyczuć mój wzrok, ponieważ wstał. Leżałam bez ruchu,
bojąc się nawet drgnąć. Zbyt wiele części ciała mnie bolało.
Naczelnik ukląkł przy tapczanie. Wzdrygnęłam się, kiedy podniósł
rękę. Położył zewnętrzną część palców na moim palącym policzku.
Jego oczy powróciły do neutralnego zielonozłotego koloru.
Moje obolałe gardło wypełniał ogień.
– Jego duch – wydusiłam z siebie. Z trudem mogłam
mówić. – Odszedł?
– Nie.
Usiłowałam ukryć swoje cierpienie. Jeżeli nikt nie wyrecytował
trenu, Seb był zmuszony trwać pomiędzy dwoma światami. Wciąż
się bał, był osamotniony, a co najgorsze, wciąż był więźniem.
– Dlaczego mnie nie zabiła? – Słowa ocierały mi gardło. – Dlaczego
po prostu z tym nie skończyła?
Naczelnik zignorował moje pytanie. Obejrzał mi ramię, po
czym wziął z szafki nocnej kieliszek wypełniony ciemnym płynem.
Obserwowałam go. Zbliżył naczynie do mych ust, jedną ręką przytrzymując
tył mojej głowy. Stawiałam opór. Wymruczał coś.
– To złagodzi opuchliznę na twojej nodze – powiedział. – Wypij
to.
Szarpnęłam głową. Naczelnik zabrał kieliszek.
– Nie chcesz wyzdrowieć?
Musiałam przeżyć przypadkiem. Nie mieli przecież powodu
trzymać mnie przy życiu.
– Zostałaś oznaczona – powiedział. – Musisz pozwolić mi
leczyć ranę przez kilka dni, w przeciwnym wypadku dojdzie do
zakażenia.
131